หลังจากที่สายลมกับพิชาวิ่งกันไปได้คนละหนึ่งรอบ จนเริ่มมีเหงื่อซึมที่ขมับทำให้เสื้อยืดบาง ๆ ของสายลมแนบไปกับผิวเนียน
เธอหอบหายใจเล็กน้อย แต่สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจเมื่อเห็นพอร์ชยกมือขึ้นเหมือนจะบอกให้หยุด
“โอ๊ย…ในที่สุด…พักแล้ว…”
สายลมหันไปยิ้มให้พิชา แทบจะกระโดดตีมือด้วยความโล่งใจ
“ไอ้พี่พอร์ชนี่ ใจดีเหมือนกันนี่นา คิดผิดไปเลยเรา”
แต่ไม่ทันจะได้ดีใจจนสุด เสียงเรียบทว่ากวนประสาทก็ดังขึ้นจากพอร์ช
ยกยิ้มเล็ก ๆ พร้อมกับยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นสูง
“หยุดวิ่งที่ว่า…หมายถึงหยุดวิ่งตรงนี้แล้วไปวิ่งรอบเกาะแทนครับ :)”
“ห๊าาาาาาาาา!!!”
เสียงสายลมกับพิชาร้องประสานกันอย่างตกใจสุดขีด
สายลมหยุดฝีเท้ากะทันหัน จนแทบเซถลาไปข้างหน้า
“เฮ้ย! ล้อเล่นใช่ไหม!?”
เธอหันขวับไปมองพอร์ช ตาโตเหมือนจะกินหัวเขา
พอร์ชยกมือไหว ๆ ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้
“ไม่ล้อเล่นครับน้อง~ กฎคือกฎ รอบลานเล็กไป พี่แค่จะเพิ่มวิวให้…จะได้
