เช้าวันถัดมา ณ โรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์
เสียงจอแจของนักศึกษาต่างสาขาดังปะปนในบรรยากาศยามเช้า ท่ามกลางกลิ่นอาหารและแสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา สองสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะริมสุด สายลมกับพิชาเพื่อนซี้ที่กำลังเล่าสิ่งที่เจอมาเมื่อคืน
“เมื่อคืนฉันลงมาซื้อขนมตอนดึก…”
เสียงของสายลมเบาและเร็ว เธอพูดพร้อมก้มหน้าลงเล็กน้อย
“มีรุ่นพี่ปีสามคนหนึ่ง ยืนมองฉันไม่กะพริบเลยอะ เหมือนโรคจิตเลยแก น่ากลัวมาก!”
พิชาเบิกตากว้างทันที
“หา! จริงเหรอ?”
เธอเอามือทาบอก
“แกต้องระวังไว้เลยนะ ฉันดูข่าวแบบนี้บ่อย ๆ อันตรายมาก อย่าอยู่คนเดียวเด็ดขาด!”
“อื้อ ฉันก็เริ่มกลัวแล้วอะ…” สายลมทำหน้าหวาดระแวงพลางหยิบช้อนคนโจ๊กไปมา
“แล้วเมื่อเช้าตอนเดินมามหาลัยก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีคนเดินตามตลอดเลย คิดว่าควรฟ้องป๊าดีไหม?”
พิชาทำท่าครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะเอ่ยเสียงจริงจัง แล้วจับมือเพื่อนสนิทไว้แน่น
“ฟ้องไปเลย ฉันว่านะ
