2 เดือนต่อมา
เช้าวันนั้น แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ่านผ้าม่านหน้าต่างห้องนอน สายลมลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิอุ่น ๆ ของฝ่ามือที่กุมอยู่กับมือของเธอแน่นอยู่ตั้งแต่เมื่อคืน
“ตื่นแล้วเหรอเมีย” เสียงทุ้มอ่อนโยนของพอร์ชเอ่ยขึ้น เขานอนตะแคงหันมาหาเธอเต็มตา ดวงตาคมนั่นมีแววตื่นเต้นปนห่วงหา เขาบีบมือเธอเบา ๆ ก่อนจะก้มลงหอมหน้าผาก
“อืม… วันนี้วันฝากครรภ์ใช่ไหม” เธอพูดพลางพยักหน้าน้อย ๆ ยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองที่เริ่มนูนเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ เธอยังไม่คุ้นชินนักกับการที่มีชีวิตเล็ก ๆ อยู่ในร่างกายตัวเอง
“ใช่ วันนี้เราจะไปโรงพยาบาลกันนะ ไปดูลูกครั้งแรกอย่างเป็นทางการเลย” เขายิ้มตาหยี พูดด้วยน้ำเสียงเปี่ยมความสุขเหมือนเป็นคนจะคลอดเสียเอง
พอร์ชตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เขาจัดเตรียมของทุกอย่างไว้เรียบร้อย กระเป๋าเอกสาร บัตรต่าง ๆ รวมทั้งน้ำผลไม้และขนมที่แม่
