หลังจากเหตุการณ์เฉียดตาย ทุกอย่างเริ่มคลี่คลาย
สายลมนอนพักพิงกับต้นไม้ใหญ่ใกล้ลานอาหาร แม้ลมหายใจจะเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว แต่ดวงตาของเธอยังมีรอยสั่นไหวที่ปกปิดไว้ไม่มิด
พอร์ชนั่งลงข้าง ๆ พร้อมขวดน้ำ
เขาไม่ได้พูดอะไรในทันที แค่ยื่นขวดไปให้เธอช้า ๆ
สายลมรับมา แต่แทบไม่แตะมัน
“เดี๋ยวพี่เรียกแพทย์จากมหาลัยมาให้นะ”
เสียงของเขานุ่มลงกว่าทุกครั้ง
“เจ็บตรงไหนไหม หายใจสะดวกหรือยัง มีอาการชาหรือแน่นหน้าอกอีกไหม”
แต่สายลมไม่ได้ตอบทันที
เธอหลุบตาลงต่ำ มือบางกำชายเสื้อของตัวเองแน่น
จากนั้นเธอก็พูดช้า ๆ ชัด ๆ ด้วยเสียงเรียบเย็น
“ขอร้อง…อยู่ห่าง ๆ ฉันหน่อย”
พอร์ชนิ่งไปทันที ราวกับมีใครเอาไม้หน้าสามฟาดกลางใจ
เขามองเธอ ไม่เข้าใจ
“เมื่อกี้ฉันเกือบตาย…”
สายลมหันหน้ามาสบตาเขา น้ำเสียงเธอไม่ตะโกน ไม่แหลม ไม่เหวี่ยง
แต่กลับเฉียบคม และเต็มไปด้วยบาดแผล
“แล้วมันเกิดขึ้นเพราะนาย”
“ฉัน… ฉันขอโทษจร
