เช้าต่อมา
ปี๊ดดดด!
เสียงนกหวีดปี๊ดดด! ดังสนั่นปลุกบรรดาน้องปีหนึ่งให้ตื่นจากฝันหวาน ให้มาเจอกับฝันร้าย
สายลมสะดุ้งเฮือก ลุกพรวดจากที่นอนอย่างงัวเงีย
“อะไรอีกเนี่ยยยย…”
พิชาที่นั่งจัดผ้าขนหนูอยู่ริมเตียงหันมาหัวเราะ
“ตื่นเร็วสิ เราต้องออกกำลังกายตอนเช้านะ ลุกเร็วเลย!”
“ฮือออออ…”
สายลมโอดครวญพร้อมซุกหน้าลงกับหมอน
“เมื่อคืนก็รอบกองไฟลากยาวยันดึก หลับยังไม่เต็มตาเลยน้าาาาา…”
เธอบ่นงึมงำเหมือนแมวโดนน้ำ จนพิชาต้องเอาผ้าขนหนูฟาดเบา ๆ บนหลัง
“เร็วเลย ยัยคุณหนู เดี๋ยวก็ได้วิ่งรอบเกาะอีกหรอก!”
สายลมเงยหน้ามองเพื่อน ถอนหายใจเฮือก
“ชีวิตมหาลัยนี่มันโหดร้ายขนาดนี้เลยเหรอ…”
แต่ถึงอย่างนั้น… เธอก็ลุกขึ้นงัวเงีย เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แม้จะบ่นไม่หยุด แต่ดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กที่เริ่มมีชีวิตชีวาในโลกใหม่ที่ไม่คุ้นเคย
เมื่อทุกคนมาถึงลานกิจกรรม รุ่นพี่ก็เป่านกหวีดอีกครั้งเพื่อรวมพล ก่อนจะขึ้น
