เมื่อต่อวงจรไฟฟ้าเสร็จ ได้เวลาอาหารเช้า เจ้าของร่างเล็กก็เคืองไอ้พี่พอร์ชไม่หาย
สายลมเดินกระฟัดกระเฟียดมานั่งลงที่โต๊ะอาหารเช้า ในลานครัวกลางของกิจกรรมรับน้อง
เมื่อเห็นถ้วย ข้าวต้มกุ้ง วางอยู่ตรงหน้า เธอก็ชะงักไปชั่วครู่ก่อนทำหน้าเหยเก เหมือนเห็นศัตรูคู่อาฆาตตั้งแต่ชาติปางก่อน
“ข้าวต้มกุ้งเหรอ…ให้ตายเถอะ”
เธอพูดเบา ๆ แล้วใช้ปลายนิ้วดันถ้วยออกห่างตัว
ก่อนจะหันไปมองรุ่นพี่ที่รับผิดชอบเรื่องอาหารอย่างมีความหวัง
“พี่คะ เปลี่ยนเป็นข้าวต้มหมูได้ไหมคะ หนูไม่กินกุ้ง…”
แม่ครัวชะงักมือ จากที่กำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้คนถัดไป
วางทัพพีลงบนหม้อเสียงดัง แปะ แล้วหันมาชะโงกหน้าด้วยสายตาน่ากลัวอย่างกับจะเอาทัพพีฟาดหัวเธอ
“หา?! น้องปีหนึ่งคนนี้ขอเมนูพิเศษเหรอคะ!?”
รุ่นพี่คนหนึ่งหันมาทันที พร้อมเสียงตะโกนเรียกข้ามลาน
“พี่ว้าก! มีน้องไม่ยอมกินข้าวค่ะ!”
ไม่นานนัก พอร์ชก็มาถึงพร้อมกับสีหน้าเรียบนิ่งแ
