เวลา 20.00 น.
ในห้องพักผู้ป่วยเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรเต้นเป็นจังหวะ
ติ้ด ติ้ด!
พอร์ชนั่งอยู่ข้างเตียงของส้มโอ ดวงตาคมกริบยังจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวที่หลับอยู่ด้วยสายให้น้ำเกลือเสียบอยู่ตรงแขน
เขาถอนหายใจเบา ๆ ราวกับรวบรวมสติ
หลายวันที่ผ่านมาเขาดูแลสายลมแทบไม่ได้พักผ่อนเลย
เช้านี้ก็ออกมาอย่างกะทันหัน ไม่แม้แต่จะอวยพรวันเกิดให้เธอให้เรียบร้อย
จนกระทั่งดวงตาคมเริ่มปิดลงช้า ๆ
ความอ่อนล้าสะสมเล่นงานร่างกาย
ศีรษะค่อย ๆ พิงขอบเตียงแล้วฟุบหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ภายใต้แสงไฟสลัวของห้องผู้ป่วย เสียงลมหายใจของพอร์ชแผ่วเบา
บนใบหน้ามีทั้งความกังวล ความสับสน และความเหนื่อยล้าแทรกอยู่ทุกเส้นสาย
คืนนี้อาจจะนานหน่อยกว่าที่เขาจะได้กลับไปหาใครอีกคน
ใครอีกคน…ที่รอเขาอยู่ในวันเกิดของเธอ
ด้านสายลม
สายลมนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เธอจ้องมองอาหารที่ตั้งใจทำด้วยมือตัวเองครั้งแรก
น้ำซุปที่
