ขณะนั้นเอง
พอร์ชยืนเท้าสะเอว มองโต๊ะอย่างปลงใจ
“เฮ้อ… นี่มากันแค่สองคนเหรอ?”
สายลมยิ้มแห้งๆ พยักหน้าช้าๆ
“อื้อ… พิชาก็ชวน… หนูก็แค่… ฮืออออออ~”
เสียงเธอลากยาวจนปลายประโยคฟังไม่รู้เรื่อง แถมหน้ายังแดงก่ำแบบเมาเต็มที่
พอร์ชหรี่ตามองโต๊ะแล้วส่ายหัว
“ให้ตายสิ วิสกี้หมดไปเกือบครึ่งขวด… นี่มันสาวน้อยวิศวะหรือสายเมากันแน่”
เขาหันไปมองหน้าปอร์เช่กับออกัสอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะชี้นิ้วสั่ง
“กลับได้แล้ว ไอ้ปอร์เช่! มึงไปจ่ายเงินเลย”
ปอร์เช่ชี้นิ้วจิ้มหน้าอกตัวเอง อย่างงงจัด
“หา!? กูเรอะ!?”
พอร์ชพยักหน้า ด้วบใบหน้าที่เรียบนิ่ง
“เออดิ! กูจะแบกแฟนกลับ! ไอ้ออกัสก็แบกว่าที่แฟน มึงอ่ะว่างสุด ไปจ่าย!”
ปอร์เช่บ่นอุบอิบ
“…กูก็นั่งเงียบ ๆ ของกูดี ๆ ดันซวยเฉย!”
ออกัสหัวเราะเบา ๆ
“เอาน่าเพื่อน ถือว่าทำบุญช่วยคนเมา”
จากนั้นปอร์เช่เดินไปที่เคาน์เตอร์อย่างหมดอาลัย
“บุญที่ไม่เคยขอ… แต่มาเยือนกูทุกที”
