เวลา 00:04 น.
ภายในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจเบา ๆ ของสายลมที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนา ทว่า… พอร์ชที่นอนอยู่ข้าง ๆ ขยับตัวลุกขึ้นเมื่อสัมผัสได้ว่าร่างในอ้อมแขนเริ่มร้อนขึ้นผิดปกติ
“ตัวร้อนจี๋เลย…” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วรีบลุกไปหยิบผ้าขนหนูสะอาดกับกะละมังน้ำอุ่นมาไว้ข้างเตียง
พอร์ชนั่งลงข้างเตียง ค่อย ๆ คลี่ผ้าห่มออกแล้วเริ่มเช็ดตัวให้สายลมอย่างเบามือ
ผ้าชุบน้ำถูกบิดหมาด ก่อนจะลูบลงบนหน้าผาก แก้ม ลำคอ ไล่ลงมาตามแขนอย่างใจเย็น
“อย่าเพิ่งตื่นนะ พี่แค่อยากให้ไข้ลงก่อน” เขากระซิบข้างหูเธอ แม้จะรู้ว่าเธอไม่ได้สติเต็มที่ในตอนนี้
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ เหงื่อซึมทั่วกรอบหน้า ริมฝีปากน้อย ๆ ขยับพึมพำเบา ๆ คล้ายละเมอชื่อเขา
“พี่พอร์ช…”
หัวใจของพอร์ชกระตุกวูบ มือที่กำลังบิดผ้าชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเช็ดต่อจนเสร็จ จากนั้นก็หยิบผ้าผืนใหม่มาซับผมเธอเบา ๆ แล้วห่มผ้าให้เหมือนเดิม
จากนั้นเขาเดิ
