หลังจากทานอาหารเสร็จ สายลมกำลังยกแก้วน้ำขึ้นจิบ แต่ยังไม่ทันวางแก้วลงดี
พอร์ช ก็เอื้อมมาคว้าข้อมือเธอไว้แล้วดึงให้ลุกขึ้นตามเขาไป
“นี่! พี่พอร์ช จะรีบไปไหนเนี่ย ให้กินน้ำก่อนได้ไหม!”
สายลมร้องเบา ๆ อย่างงุนงง ขายังไม่ทันก้าวเต็มฝีเท้า ก็โดนลากออกมาจากร้าน
โดยมีภูผามองตามแต่เขาก็ไม่ได้ห้ามอะไร เพราะตกลงกันไว้ว่าตอนกลับสายลมต้องกลับกับพอร์ช
“นี่ไอ้พี่บ้า...ขอฉันคุยกับพี่รหัสหน่อยได้ไหม อย่างน้อยก็บอกเขาหน่อยว่ากลับก่อน…พี่ทำแบบนี้เหมือนฉันเสียมารยาทกับพี่รหัสนะรู้ไหม”
“ไม่ต้องบอกหรอก ออกมาก็รู้แล้ว”
พอร์ชตอบสั้น ๆ สีหน้าไม่สบอารมณ์นัก
สายลมหันไปมองร้านอาหารที่เพิ่งออกมา พลางถอนหายใจแรง
“จะพากลับห้องเลยเหรอ…”
“อืม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
พอร์ชพูดพลางเปิดประตูรถให้เธอ
“ดูแลดีจังเลยนะ…จนสงสัยว่า เป็นแค่พี่เบ๊หรือมากกว่านั้นกันแน่”
สายลมบ่นอุบอิบเบา ๆ ขณะขึ้นรถ
พอร์ชเหลือบตามามองเธอแวบหนึ
