ขณะที่สายลมจะเลือกโทรหาใครให้มารับดี เรียวปากสีหวานก็โพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“พี่รหัส…”
เสียงนั้นหลุดจากปากสายลมในจังหวะที่เธอเหม่อมองถนนว่างเปล่า
เธอไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนแล้ว
เธอรู้ว่าโทรหาพิชาตอนนี้ เพื่อนอาจจะโวยใส่เธอกลับ
เพราะใคร ๆ ก็เตือนเธอทั้งนั้นว่าอย่ารู้สึกกับพี่พอร์ช
แต่เธอกลับ…ตกลงไปทั้งใจแล้ว
สายลมยกโทรศัพท์ขึ้นมา
รีบกดเข้าแอปแชทหาพี่รหัส กดดูชื่อ “พี่ภูผา” แล้วกดโทรทันที
ตื๊ด… ตื๊ด…
“ครับ ว่าไงครับน้องรหัส” เสียงทุ้มนุ่มปลายสายตอบอย่างใจเย็น
ต่างจากหัวใจของสายลมที่กำลังสั่นระรัว
“ฮือ… พี่…” เสียงของเธอสั่น น้ำตาก็พลันรื้นขึ้นอีกครั้ง
“พี่ออกจากร้านอาหารหรือยัง…”
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง “ยังครับ พี่อยู่ที่ลานจอดรถ มีอะไรหรือเปล่า”
“มารับหนูหน่อย…” เธอพูดเบา ๆ จนแทบไม่ได้ยินตัวเอง
แต่น้ำเสียงนั้น… เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนแอ
“โอเค อยู่ไหนครับ บอ
