เมื่อเขารับข้าวมาจากเพื่อน ไม่รอช้าเท้าหนาก็เดินมายังห้องพักของสายลมทันที
~ซ่า~
เสียงคลื่นทะเลกระทบฝั่งเบา ๆ แทรกผ่านหน้าต่างไม้บานเลื่อนของห้องพัก เงาแดดยามเย็นทอดเข้ามาในห้องอย่างเงียบงัน
บรรยากาศอบอุ่นและสงบ เหมือนทั้งเกาะหยุดเคลื่อนไหว
พอร์ชเปิดประตูห้องพักเบา ๆ เข้ามาพร้อมกล่องข้าวและขวดน้ำ เขากวาดตามองไปยังเตียง เห็นสายลมนอนหลับท่าแปลก ๆ แขนขาขยุ้มผ้าห่มจนมุ่น ใบหน้าซุกหมอนจนเกือบมองไม่เห็น แล้วขาก็เหยียดพาดออกมานอกขอบเตียง
มุมปากของเขายกขึ้นนิด ๆ แอบหัวเราะในลำคอเบา ๆ
“หลับยังกับลูกแมวน้อย…” เขาพึมพำ
แต่แล้วก็รีบปรับสีหน้าให้กลับมาเรียบนิ่งตามสไตล์พี่ว้ากจอมเย็นชา เขาวางกล่องข้าวลงบนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้าง ๆ มือเท้าคาง มองเธอเงียบ ๆ
เขานั่งเงียบอยู่อย่างนั้นนานหลายนาที
กระทั่ง…
“เชี่ยยย!!”
เสียงอุทานของสายลมดังลั่น เธอดีดตัวขึ้นนั่ง ท่าทางสะลึมสะล
