เช้าต่อมา
เช้าตรู่ที่ริมชายหาด แสงแดดอ่อน ๆ สาดผ่านกิ่งมะพร้าวลู่ลม พอร์ชนอนเอกเขนกบนเปลผ้าใบ ชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น สีหน้าไร้ความทุกข์ เขาจิบวิสกี้ที่ซ่อนมาในแก้วเก็บอุณหภูมิอย่างชิล ๆ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสนิทสองคนที่เพิ่งเดินมาถึง
“เมื่อคืนกู… ตกลงเป็นเบ๊ให้ยัยแสบนั่นแล้วนะ”
พอร์ชพูดหน้าตาเฉย ก่อนยกแก้วขึ้นจิบอีกรอบราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่
“หาาา!!”
เสียงอุทานประสานกันของออกัสกับปอร์เช่ดังลั่นริมทะเล
ทั้งสองคนเบิกตาโพลงราวกับโลกถล่มตรงหน้า
ออกัสถึงกับทรุดตัวลงนั่งข้างเปล
“มึงเมาแดดเหรอพอร์ช? หรือยัยนั่นใช้ยา?”
“ไม่…กูเต็มใจ” พอร์ชตอบนิ่ง ๆ
ปอร์เช่ขยี้หัวตัวเองยุ่งเหยิง
“กูไม่อยากเชื่อ! ไอ้พอร์ชเจ้าเล่ห์ แม่ทัพพี่ว้ากแห่งวิศวะ ยอมตกเป็นเบ๊เด็กปีหนึ่ง!?”
พอร์ชยักไหล่
“มันคือการแลกเปลี่ยนที่แฟร์ ๆ… เพื่อไม่ให้เธอฟ้องป๊า แล้วพวกเราจะได้จัดกิจกรรมต่อได้ไง”
“แต่มึงแม่ง… ไม่เคยยอมใค
