กลางดึกวันนั้น…
หลังจากกลับจากโรงพยาบาล พอร์ชก็กลับมาที่คอนโดของตัวเอง แขนข้างหนึ่งยังถูกพันผ้าจนแทบขยับไม่ได้ เขาพยายามจะทำอาหารง่าย ๆ อย่างไข่เจียวและต้มจืด แต่แค่จับกระทะก็แทบจะทำกระทะหลุดมือลงพื้น
“ลำบากแฮะ…”
เขาบ่นเบา ๆ พลางกัดฟันพยายามใช้แขนเดียวเปิดขวดน้ำปลา ทว่าก็ไม่สำเร็จ
ทันใดนั้นเอง…
ก็อก ๆ
เสียงเคาะประตูทำให้เขาชะงัก
พอร์ชเอียงคอมองก่อนจะเดินไปเปิดประตูด้วยท่าทางงุ่มง่าม
เมื่อบานประตูเปิดออก…
สายลมในชุดลำลองยืนอยู่ตรงนั้น ในมือถุงอาหารอุ่น ๆ ส่งกลิ่นหอมชวนหิว
“…กลัวพี่อดตาย”
เธอพูดพลางยกถุงอาหารขึ้นเล็กน้อย แล้วก้าวเข้ามาโดยไม่รอให้เขาเชื้อเชิญ
พอร์ชยืนนิ่ง เหมือนยังไม่แน่ใจว่ากำลังฝันอยู่หรือเปล่า
สายลมหันกลับมามองแล้วเลิกคิ้ว “ยืนทำไมล่ะคะ จะกินหรือจะอดตายจริง ๆ?”
“กินครับ! กินครับพ่อคุณแม่คุณ!”
เขารีบปิดประตูแล้วเดินตามไปเหมือนลูกหมาตามเจ้าของ
คนตัวเล็กหยิบกั
