หลังจากประตูเปิดออก พอร์ชก็เดินนำเข้ามาในห้องพร้อมกับร่างสูงอีกคนที่หน้าตาคล้ายกันอย่างกับฝาแฝด แต่ดูเจ้าชู้กว่าเป็นเท่าตัว นั่นคือ “ปอร์เช่” เพื่อนสนิทอีกคนในแก๊งพี่ปีสาม
พอร์ชหันไปยิ้มแหยใส่สายลม
“บังเอิญจัง เจอกันอีกแล้วเนอะ ยัยแสบ”
สายลมหรี่ตาลง หัวใจวูบหนึ่ง ก่อนจะเม้มปากแน่น ไม่ตอบอะไร แต่ก็ไม่หนี
ไม่สิ…จะหนีทำไม ฉันก็แค่เด็กปีหนึ่งที่มาตามเพื่อน
พอร์ชเลือกนั่งฝั่งตรงข้ามสายลมโดยอัตโนมัติ ส่วนปอร์เช่เดินมานั่งด้านขวาของเธออย่างไม่มีพิธีรีตอง ด้านซ้ายเป็นพิชา ตรงข้ามพิชาคือพี่ออกัสเจ้าภาพงานนี้
ทันใดนั้น ปอร์เช่ก็หันมาส่งยิ้มกรุ้มกริ่มให้สายลม
“เราเคยเจอกันรึยังนะ หน้าคุ้น ๆ”
สายลมหันไปมองเขา แล้วพึมพำเสียงเบา
“แค่คุ้นก็พอแล้ว อย่าให้รู้จักเลย”
พอร์ชที่นั่งตรงข้ามถึงกับกระแอมเบา ๆ
“แฮ่ม…”
เขาคว้าถ้วยน้ำขึ้นมาจิบเหมือนพยายามกลบเกลื่อนบรรยากาศบางอย่าง
พิชามองซ้ายมองขวาแล้วเ
