บ่ายวันนั้น
แสงแดดอ่อน ๆ สาดลอดต้นไม้ในลานกิจกรรม
สายลมเดินเอื่อย ๆ อยู่แถวชายหาดด้านข้างของเกาะ
แม้ลมทะเลจะเย็นแค่ไหน แต่ในอกกลับอึดอัดหน่วงแน่นไปหมด
เธอได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ตามมาตั้งแต่เมื่อครู่
และก็ไม่แปลกใจเลยเมื่อเธอหันไป พอร์ชยังเดินตามมาเหมือนเดิม
“ยังไม่หายอีกเหรอ”
เขาถามเบา ๆ ในจังหวะที่เธอหยุดมองผืนน้ำ
สายลมไม่ตอบทันที
เธอแค่พยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินต่อไปเงียบ ๆ
แต่เขาก็ยังไม่ยอมละความพยายาม
“พี่ถามจริง ๆ ได้ไหม”
สายลมหยุดเดิน แล้วหันมามองอย่างเหนื่อยใจ
“พี่จะถามอะไรอีกล่ะคะ”
น้ำเสียงประชดอย่างชัดเจน “ถามว่าแพ้จริงหรือเปล่าเหรอ หรือจะถามว่ากินกุ้งแล้วมันถึงขนาดนี้จริงไหม”
พอร์ชเม้มปากแน่น แล้วส่ายหน้า
“พี่ไม่ได้จะถามแบบนั้น… พี่แค่อยากรู้ว่า ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม หายใจดีขึ้นรึยัง”
สายลมเบือนหน้าหนี
“ตอบบ้างไม่ตอบบ้างจะได้ไหมอ่ะ พี่จะได้ไม่ต้องอยู่
