1 เดือนต่อมา ณ เกาะส่วนตัวของตระกูลวรรธนะเดช
เช้าวันนั้น… แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ้าม่านในห้องพักหรูริมทะเล เสียงคลื่นกระทบฝั่งยังคงแผ่วเบาเหมือนกล่อมให้พักผ่อนต่อไป แต่สายลมกลับไม่ได้นอนต่ออย่างที่ควรจะเป็น
เธอรีบลุกขึ้นตั้งแต่เช้า เดินตรงเข้าห้องน้ำ ปิดประตูแผ่วเบาโดยไม่ให้พอร์ชรู้สึกตัว
แต่เวลาผ่านไปเกินสิบห้านาทีแล้ว คนที่ยังนอนอยู่ก็เริ่มรู้ตัวว่า…มันชักจะนานเกินไป
พอร์ชหันไปมองนาฬิกา แล้วก็หันกลับมาจ้องประตูห้องน้ำ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเคาะเบา ๆ ด้วยความกังวล
“สายลม… เป็นอะไรหรือเปล่า อยู่ในนั้นตั้งนานแล้วนะ” น้ำเสียงของเขาทั้งนุ่มและเป็นห่วง “ไม่สบายเหรอ หรือว่าท้องเสีย?”
ไม่มีเสียงตอบ
มีเพียงความเงียบที่ทำให้ใจเขาเริ่มเต้นแรงขึ้น
“สายลม… พี่ขอเข้าดูหน่อยได้ไหม?” เขาขยับมือจับลูกบิดแน่นขึ้น แต่ยังไม่ทันเปิด ประตูก็ถูกดึงออกจากด้านใน
สายลมยืนอยู่ตรงหน้าเขา สวมชุดคลุมอาบน้ำ สีหน้า
