เช้าวันเสาร์ที่ 30 เป็นวันเกิดสายลม
แสงแดดยามเช้าอ่อน ๆ ทาบทอผ่านผ้าม่านสีครีม สายลมค่อย ๆ บิดขี้เกียจบนเตียง ก่อนจะลืมตาขึ้นมาช้า ๆ กลิ่นอาหารลอยแตะจมูกพอดี
เธอยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นพอร์ชกำลังยืนหน้าเตา จัดจานอย่างตั้งใจ
เหมือนเดิมเลย…
เธอลุกขึ้นอาบน้ำ แล้วเดินออกมานั่งที่โต๊ะกลมเล็กหน้าระเบียงในห้อง
ไม่กี่อึดใจ พอร์ชก็ยกจานอาหารวางตรงหน้าเธอ พร้อมกับย่อตัวลงเอามืออังหน้าผากเธอเบา ๆ
“คนเก่งของพี่ หายป่วยแล้วนี่”
“อื้ม…”
สายลมยิ้มรับในลำคอ แม้ใจจะยังรอฟังคำบางอย่างที่เขายังไม่พูดเสียที
‘นึกว่าจะอวยพรวันเกิดกันสักหน่อย…’
แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงโทรศัพท์มือถือของพอร์ชก็ดังขึ้นทันที
ครืด… ครืด…
พอร์ชชำเลืองมองหน้าจอ แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันมาพูดกับเธอเบา ๆ
“ขอโทษนะ พี่ขอไปรับสายแป๊บนึง”
“อืม…”
สายลมพยักหน้าช้า ๆ
พอร์ชหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไประเบ
