ขณะที่สายลมยังลังเลจะตอบข้อความชวนไปเที่ยวจากนีน่า เธอก็ตัดสินใจเลื่อนแชตขึ้นไปอีกนิด แล้วกดเข้าไปหาคนที่เธอเคยเรียกว่า “เพื่อน”… พิชา
นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความลงไปช้า ๆ
“จริงเหรอ… ที่เธอเข้าหาฉันเพราะพี่พอร์ชบอกให้ทำ?”
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดส่ง
เพียงไม่นาน เสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นทันที
ติ้ง!
พิชาตอบไว ราวกับรู้ว่าคำถามนี้ต้องมา
“จริง…”
แค่คำเดียว…
สั้น ๆ แต่หนักหนาสาหัส
แววตาของสายลมสั่นไหว ริมฝีปากเม้มแน่น เธอกลั้นใจอ่านคำนั้นซ้ำอีกครั้งเหมือนยังไม่อยากเชื่อ
ฮึก…
เสียงสะอื้นเล็ดลอดจากลำคอ
มือเรียวกำโทรศัพท์แน่น ความจุกแน่นในอกเหมือนก้อนหินก้อนโตตกลงมากระแทกหัวใจอย่างไม่ทันตั้งตัว
สุดท้ายแล้ว… คนที่เธอไว้ใจมากที่สุดตลอดกิจกรรมทั้งหมดบนเกาะ ก็แค่คนที่เข้ามาเพราะ คำสั่งของเขา
เพราะ “พี่พอร์ช”
เพราะเหตุผลที่ไม่เกี่ยวกับ เธอ
“สุดท้ายก็ไม่มีใครจริงใจเลยสินะ…”
เธอกระซิบเบา ๆ
