หลังจากกลับมาถึงบ้าน ตลอดทางสายลมนึกว่าจะได้พักสักหน่อย แต่พอรถจอดปุ๊บ คุณหญิงอรไพลินกับข้าวฟ่างก็เดินนำเข้าบ้านไปอย่างอารมณ์ดี สั่งให้คนงานช่วยขนของลงจากรถราวกับเพิ่งกลับจากตุนเสบียงสงครามไม่ผิดนัก
“หลานแฝดนี่ไม่ธรรมดานะลูก!” คุณหญิงอรไพลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเริงร่า มือหนึ่งถือกล่องของขวัญ มืออีกข้างชี้สั่งการให้คนเตรียมของลงครัว
ข้าวฟ่างเองก็ไม่ยอมแพ้ “แม่ขอฉลองหน่อยเถอะลูก หนนี้มันพิเศษกว่าทุกที!”
สายลมมองหน้าพอร์ชอย่างหมดคำ แค่จะไปฝากครรภ์แท้ ๆ ทำไมกลับมากลายเป็นงานเลี้ยงฉลองแบบมินิปาร์ตี้ได้ยังไงก็ไม่รู้
“แม่คะ…” สายลมยิ้มเจื่อน ๆ ขณะนั่งลงที่โซฟา “เล็กแน่นะคะ…แค่หลานแฝดเอง ไม่ใช่ได้รางวัลโนเบลสาขาชีววิทยานะคะแม่”
พอร์ชหลุดหัวเราะเสียงดัง พลางคว้าฝ่ามือภรรยามากุมไว้แน่น
“แค่แฝดน่ะเหรอ?” ข้าวฟ่างหันมายิ้มกว้าง “ของอย่างนี้มันต้องฉลองต้อนรับก่อนสิลูก แม่เตรียมเค้กไว้ด้วยนะ”
“ลูกเ
