เมื่อมาถึงโรงครัวขนาดใหญ่ใกล้อาคารกิจกรรม กลิ่นข้าวสวยร้อน ๆ กับกลิ่นผัดผักหอม ๆ ลอยมาต้อนรับทันที
สายลมลากร่างเหนื่อย ๆ มานั่งแหมะที่โต๊ะไม้ยาวที่จัดไว้สำหรับนักศึกษา ปี 1
เสียงหอบของเธอดังพอ ๆ กับเสียงท้องร้องที่ไม่ได้ปิดบัง
“ฮือออ เหนื่อยเป็นบ้า วิ่งจนเหมือนจะหมดลมหายใจไปแล้ว”
สายลมบ่นพลางทิ้งหัวลงกับโต๊ะ
พิชาเดินตามมานั่งข้าง ๆ แล้วเอามือบีบไหล่ให้เบา ๆ
“นี่ถ้าฉันปล่อยให้เธอวิ่งคนเดียวนะ คงเป็นลมไม่ฟื้นแน่ ๆ สายลม”
เธอพูดพลางหัวเราะแห้ง ๆ แต่ก็จริงใจ
สายลมเงยหน้าขึ้นมาพยักหน้า แววตายังมีความขอบคุณ
“อือ…ขอบใจนะ ถ้าไม่มีพิชา ฉันคงร้องไห้ไปแล้วจริง ๆ”
อีกด้านหนึ่ง นีน่าที่นั่งเงียบ ๆ อยู่ใกล้กัน เอาแต่มองจานข้าวของตัวเอง
เธอเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็ก้มหน้าลงต่ำ จนในที่สุดก็พูดออกมาเบา ๆ
“ขอโทษนะสายลม… เราไม่ได้ช่วยอะไรเลย…”
เสียงนีน่าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
สายลมหันไปมอง ก่อ
