3วันต่อมา
เพล้งงง!! โครมม!!
เสียงที่กำลังดังอยู่ตอนนี้คือเสียงข้าวของเครื่องใช้ตกลงพื้นอย่างแรงเพราะฝีมือนักรบ เขาอาละวาดอยู่แบบนี้ตั้งแต่ที่ม่านมุกหายตัวไปแล้วข้าวของเครื่องใช้ในบ้านทุกอย่างถูกเขาขว้างทุ่มทิ้งไม่เหลือชิ้นดีไม่ว่าจะราคาแพงมากขนาดไหนเขาไม่เคยสนเลยแม้แต่นิดเดียว
"นะ....นายครับ"
"มีอะไร! เจอม่านมุกแล้วใช่ไหม"
"ยะ...ยังครับนาย"
"แล้วพวกมึงเสนอหน้ามากันทำไม!"
"นะ....นายไม่ได้ทานอะไรมาหลายวันแล้วนะครับ ผมกลัวนายจะ...."
"เรื่องของกู! นี่มันตัวกูพวกมึงไม่ต้องยุ่ง! ไปตามหาม่านมุกให้เจอถ้าไม่เจอพวกมึงไม่ต้องเสนอหน้ามาให้กูเห็นอีก"
"ครับนาย" ลูกน้องของนักรบก้มโค้งคำนับก่อนจะหันเดินออกไป
"โถ่เว้ย!! หายไปไหนของเธอ! ใครกันที่กล้ามากระตุกหนวดเสืออย่างกู!!" นักรบข่มเสียงพูดพร้อมกับทึ้งหัวตัวเองอย่างแรง เขาไม่รู้เลยว่าม่านมุกไปอยู่ที่ไหน ไม่เจอแม้แต่ร่องรอยของเธอ ไม่มีข่าวคราวว่
