อุ้มบุญ -08- ท้าทาย
1062 คำ
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูในห้องของม่านมุกดังขึ้น เธอมั่นใจได้เลยทันทีว่าคนที่มาเคาะประตูไม่ใช่นักรบแน่นอน...เพราะว่าทุกครั้งที่เขาเข้ามาในห้องของเธอเขาไม่เคยเคาะประตูเลยสักครั้งเดียว จนเธอต้องคอยระแวงตัวเองบางครั้งก็ต้องแอบล็อคประตูไว้เพราะเธอต้องทำธุระส่วนตัว
เธอลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดประตูห้อง
"มีอะไรคะ!?" เธอถามชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอด้วยความสงสัย
"นายให้มาตามลงไปครับ" ชายฉกรรจ์พูดขึ้น
"ตามลงไปทำไมคะ? ถ้าจะตามฉันลงไปกินข้าวฉันยังไม่หิวนะคะ...บอกนายของคุณทานไปก่อนเลย" ม่านมุกรีบพูดขึ้นมาทันที
"ผมว่าคุณรีบลงไปเถอะครับอย่าขัดคำสั่งนายของผมเลย..." ชายฉกรรจ์พูดขึ้นมาอย่างหนักใจ ทำให้ม่านมุกต้องลงไปด้านล่างตามคำพูดของเขาเพราะไม่อยากจะขัดคำพูดอะไรของชายหนุ่ม
เธอเดินตามชายฉกรรจ์ลงมาที่ด้านล่างก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจอยู่ที่โซฟา
"คุณให้ฉันลงมามีอะไรหรือเปล่าคะ" ม่านมุกเอ่ยปากถามชายหนุ่ม
"ไปเตรียมตัว ฉันจะพาเธอไปซื้อของที่ห้าง"
"แต่ฉันมีทุกอย่างครบหมดแล้วฉันไม่ต้องการอะไรแล้ว และอีกอย่างฉันก็ไม่อยากจะใช้เงินคุณไปมากกว่านี้ด้วย"
"ฉันสั่ง!!!" ชายหนุ่มมพูดเสียงแข็งพลางจ้องหน้าของม่านมุกด้วยแววตาที่แข็งกร้าว
"จะไปก็ไปสิคะไปแบบนี้นี่แหละ" เธอบอกกับชายหนุ่มก่อนจะเดินออกไปที่หน้าบ้านโดยไม่รอชายหนุ่มเลยสักนิด ชายหนุ่มรีบเดินตามมาแล้วคว้าที่ต้นแขนของม่านมุกอย่างรวดเร็ว
"โอ้ยคุณ!!ฉันเจ็บนะ!"
"เป็นอะไรของเธอ!" เขาขมวดคิ้วถามอย่างสงสัยพลางจ้องหน้าของม่านมุกจนเธอต้องรีบหลบสายตาของเขา
"เปล่าค่ะไม่ได้เป็นอะไร...คุณจะพาฉันไปซื้อของไม่ใช่เหรอคะรีบไปกันสิคะจะได้รีบกลับ.." เธอรีบเปลี่ยนเรื่องพูดทันที ก่อนจะขึ้นไปนั่งรอบนรถที่ลูกน้องของเขาได้เปิดประตูรอไว้เรียบร้อยแล้ว
นักรบขึ้นตามเธอไปนั่งลงข้างๆเธอ ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรภายในรถเงียบกริบมีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ดังอยู่เท่านั้น
"อยากได้อะไรก็ไปซื้อเอา ฉันจะจ่ายให้เอง"
"ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากได้"
"แต่ฉันสั่ง!!"
"เอ๊ะ!คุณนี่ยังไง อยากให้ฉันมาห้างฉันก็มาแล้วนี่ไงจะบังคับอะไรกันอีก คุณอยากให้ฉันซื้อของนักใช่ไหม ได้!!" ม่านมุกเดินตรงเข้าไปในห้าง เธอแวะทุกร้านซื้อของทุกอย่างที่มันแพงมากๆโดยไม่สนใจว่าชายหนุ่มจะมีเงินจ่ายหรือไม่
จนกระทั่งผ่านไปเกือบสามชั่วโมง...
ลูกน้องของนักรบถือถุงใส่ของจนเต็มมือหมดทุกคน
"จะกลับกันได้หรือยัง" นักรบเอ่ยถามม่านมุกที่กำลังยืนดูเสื้อผ้าอยู่อย่างตั้งใจ
"ยังค่ะ....ไหนคุณบอกว่าพาฉันมาซื้อของยังไงล่ะคะ ฉันยังซื้อไม่ครบหมดทุกร้านเลยนะ"
"ฉันพาเธอมาซื้อของที่จำเป็นไม่ได้มาซื้อของสุรุ่ยสุร่ายแบบนี้" นักรบถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนจะพูดออกมา
"คุณไม่บอกเองว่าจะให้ฉันซื้อของอะไร" เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันไปสนใจสิ่งตรงหน้าต่อ
"กลับ!!"
"ฉันไม่กลับ!" ม่านมุกหันไปสวนกลับอย่างทันควัน
"ถ้าเธอไม่กลับฉันจะคิดค่าของพวกนี้คูณสองเลยนะ" คำพูดของนักรบทำให้ม่านมุกหันกลับไปมองทันที
"คูณสอง!! หมายความว่ายังไง"
"ก็หมายความว่าฉันจะคิดเงินค่าของพวกนี้กับเธอยังไงล่ะ"
"...." ม่านมุกถึงกับยืนอ้าปากค้างทันทีเพราะค่าของที่เธอได้ซื้อไปมันไม่ใช่น้อยๆเลย รวมๆแล้วก็น่าจะหลายล้านเลยก็ว่าได้เพราะเธอซื้อของแต่ละอย่างมีแต่แพงๆทั้งนั้น
"ว่ายังไง...จะกลับได้หรือยัง"
"อืม...กลับก็กลับ" ม่านมุกตอบรับชายหนุ่มก่อนจะเดินกลับไปที่รถโดยมีชายหนุ่มและลูกน้องเดินตามหลังไปติดๆ
ตลอดทางที่กลับบ้านเธอยังนั่งเงียบไม่พูดไม่จาเหมือนเดิม จนกระทั่งถึงบ้านเธอก็กลับขึ้นไปยังบนห้องของเธอทันที
ก๊อก ๆ ๆ มีเสียงเคาะประตูสองสามทีก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเธอ
"ฉันเอาของมาให้" ชายหนุ่มยื่นถุงจำนวนมากในมือให้กับม่านมุก
"ไม่เป็นไรคุณเอากลับไปเถอะฉันไม่อยากได้"
"ไม่อยากได้แล้วเธอซื้อมาทำไม...ของพวกนี้ราคาถูกๆที่ไหน" ชายหนุ่มพูดอย่างไม่พอใจ
"คุณเป็นคนรวยดีคะของราคาไม่กี่ล้านคงไม่ถึงกับทำให้คุณจนได้หรอกมั้งคะ" ม่านมุกพูด
"...." นักรบขบกรามอย่างแรงก่อนจะเลื่อนมือมาบีบที่ต้นแขนของม่านมุกอย่างแรง
"อะ....โอ้ย!! ฉันเจ็บนะคุณเป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย"
"ไม่มีใครบอกเธอเลยหรือไงว่าอย่ามาท้าทายกับคนอย่างฉัน ฉันพูดดีๆกับเธอเธอคงไม่ชอบสินะ.หึ!!"
ตุบ!! ม่านมุกถูกผลักให้นอนลงบนเตียงอย่างแรงก่อนที่ชายหนุ่มจะขึ้นมาคร่อมตัวเธอเอาไว้ พร้อมกับล็อคแขนทั้งสองข้างของเธอไว้เหนือหัว
"คะ...คุณจะทำอะไร!?"
"ก็สั่งสอนคนที่มันชอบท้าทายฉันยังไงล่ะ" ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อของเธอออกจนได้เห็นเนื้ออันขาวเนียนที่ถูกปกปิดไปด้วยบราเซียสีขาว
"คุณ!ปล่อยฉันนะ!!" เธอพยายามดิ้นอย่างสุดแรงเพื่อให้หลุดจากพันธะของชายหนุ่มแต่ก็ไม่เป็นผล เลยเพราะเธอไม่สามารถสู้แรงของเขาได้
"...."
- ผู้เขียน
