51

1546 คำ

“หมายความว่ายังไง” “หนูรู้แล้วล่ะค่ะว่าคุณเป็นเจ้าของบ้าน แต่หนูแค่แกล้งน่ะค่ะ” เฌอปรางโกหกคำโต ยิ้มประจบทันที พงศ์พิทัยอยากจะจับมาหวดก้น แต่สภาพเขาตอนนี้สะบักสะบอมตั้งแต่เดินทางจะถึงบ้านเสียอีก “เธอเป็นใคร” “หนูเหรอคะ” คนถามตีเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดินตามเขาไปไขกุญแจบ้าน นอกจากบัตรประชาชนแล้ว มีกุญแจเข้าบ้านด้วย พงศ์พิทัย เจ้าของแน่ๆ เด็กสาวลอบผ่อนลมหายใจออกมาแรงๆ เกือบไปแล้วเชียว “อือ... ถามเรานั่นแหละ อยู่กันแค่สองคนจะให้ถามแมวที่ไหน” “อ้อ...” เธออุทาน เห็นว่าเป็นเจ้าของบ้านหรอกนะ หนอย... แดกดันเธอกลับซะด้วย “หนูเป็นหลานของป้าทับทิมกับลุงชัชค่ะ” “ลุงกับป้าไปไหนเสียล่ะ” “ไปธุระต่างจังหวัดหลายวันกว่าจะกลับค่ะ หนูเลยคอยช่วยดูแลบ้านให้” “บ้านเรียบร้อยดีนะ” เขาเอ่ยชม เพราะเดินเข้าไปในบ้านมันทั้งสะอาดสะอ้าน ของวางเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก ไม่เสียแรงที่เขาเสียเงิ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม