บ้านครอบครัวณิชา
"ขอบใจนะตรีที่อุตส่าห์แวะมาส่งอีก" เป็นเสียงหวานเอ่ยขึ้น เมื่อเธอขับรถคันของสามีมายังบ้านตัวเอง แต่ตรีก็ยังเป็นห่วงในความรู้สึกเลยขับรถตามมาอีกคันห่างๆ
ทั้งที่เขาไม่ได้บอกก่อนเลยสักคำ ส่วนสามีใจร้ายก็แยกตัวไปไหนไม่รู้ เพราะเธอชิ่งขึ้นรถหนีออกมาก่อนเขาจะพูดอะไรต่อ
"แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร" ชายหนุ่มเปิดประตูรถลงมา เขาเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงที่ตัวเองรักมากๆ แววตากลมสวยเต็มไปด้วยอารมณ์หมองเศร้า แล้วไหนจะเรื่องราวแต่วันละที่อีกฝ่ายเจอคงจะเก็บไปคิดมาก
"เราไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็เข้าไปเจอคุณพ่อคุณแม่แล้ว"
"แต่ถ้าณิไม่สบายใจตรงไหน บอกเรานะเราจะช่วยณิแก้ปัญหาต่อเอง"
"ขอบใจนะตรี ขอบใจมากๆ แต่เราไม่อยากรบกวนตรีแล้วแค่นี้ก็เกรงใจเกินไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี" เธอซึ้งในน้ำใจของอีกฝ่ายมากๆ แสนดีไม่เคยเปลี่ยนเลย
"อ้อ..นั่นณดานี่ งั้นตรีขอไปสอนขับรถดีกว่า เผื่อจะได้อยู่กินข้าวฟรีที
