สองปีต่อมา_
"ตรินระวังหน่อยสิครับ จะหกล้มเอานะลูก" ผู้เป็นแม่อย่างณิชาเอ่ยเตือนลูกชายวัยขวบเศษ กำลังวิ่งเล่นไล่จับผีเสื้อหลากสีในสวนดอกไม้อย่างไม่ยอมแพ้
แต่ทว่าคนวิ่งไล่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ กลัวว่าจะหกล้มได้รับบาดเจ็บไปซะอีก เพราะตรินยังอยู่ซุกซนมีแผลเป็นประจำ
"ไม่เป็นไรหรอกณิ ให้ลูกเราได้สนุกตามวัยเถอะ" ไตรภูมิเข้ามาห้ามไม่ให้ภรรยาสาวตัวเล็กต้องวิ่งตามไปอีก ไหนๆ ก็ปล่อยให้ลูกชายได้วิ่งเต็มที่ คงจะใกล้ถึงเวลานอนช่วงกลางวันแล้ว
"แล้วถ้าหกล้มมาอีกล่ะคะ ณิจะตีเฮียแทนได้หรือเปล่านะ?"
"จะดุพ่อของลูกเลยเหรอ ชักจะกลัวแล้วสิ" ฝ่ายสามีหนุ่มแกล้งทำท่ากลัวตามคำพูดของภรรยาสาว แต่เขาดันไปช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นอย่างหมั่นเขี้ยวแทน
"หยุดเลยนะเฮีย! เดี๋ยวลูกก็จำหรอกค่ะ" เสียงหวานปรามเล็กน้อย
"ก็ดีนะเขาจะได้รู้ว่าพ่อแม่รักกันมากขนาดไหน..จุ๊บ" พูดจบเขาก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มเนียนของภรรยารักฟอดใหญ่ ช่ว
