13. ทำไมใจร้ายจัง
1328 คำ
วันต่อมา_
"อย่าบังคับณิได้ไหม แค่เมื่อคืนนี้ก็นอนเต็มอิ่มแล้วนะ ขอคุยงานแค่แป๊บเดียวเองไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย" เสียงหวานบอก ช่วงเวลาที่เธอจะกดสายสนทนาไปยังเลขาคนสนิท ไตรภูมิดันมายืนกันท่าไม่ให้เธอคุยได้สะดวก
"แค่หยุดงานอีกวันจะตายเลยหรือไง"
"ถ้าที่บริษัทณิไม่มีปัญหา ต่อให้นอนข้ามวันข้ามคืนณิก็นอนไปแล้ว" เธอแทบจะถลึงตามองใส่คนตัวสูง ไม่ติดว่านับถือน้ำใจอันน้อยนิดที่มานอนเฝ้าเมื่อคืน คงจะต่อว่าหนักหน่วงไปแล้ว
เพราะเธอเพิ่งรู้จากปากแพทย์ที่เข้ามาตรวจ ว่าร่างกายเธออ่อนแอไม่พอ ยังโดนกระทำเรื่องอย่างว่าหนักเกินไป เขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าเธอไม่เคยผ่านผู้ชาย แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงตั้งแง่รังเกียจหนักหนา
"อย่าคิดว่าอยู่โรงพยาบาลแล้วพี่จะไม่กล้าทำอะไรเธอนะณิชา" ไตรภูมิขู่เสียงเรียบ จับแก้วยายัดใส่มือบางบังคับ มัวแต่สนใจจนไม่ลืมสิ่งสำคัญตอนนี้ไปแล้ว
"ขอแค่ห้านาทีเอง..ทำไมต้องใจร้ายจัง" เธอเลยยอมทานยารักษาเสียก่อน
"พี่ต้องไปเคลียร์งานก่อน ถ้าไม่อยากให้ใครรู้เดี๋ยวจ้างพยาบาลพิเศษมาเฝ้าแทน"
"แต่ณิจะได้กลับบ้านวันไหน ขืนหายไปอย่างนี้ทุกคนต้องเป็นห่วงแน่ๆ เลยนะ" เธอเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ยังเห็นข้อความน้องสาวส่งมาอยู่เลย
"เย็นนี้เดี๋ยวจะพากลับ" ร่างสูงเลือกจะเก็บสัมภาระเช่นโน๊ตบุ๊คใส่กระเป๋ามาถือไว้
"นับว่าเป็นคำที่อยากได้ยินมากเลยค่ะ ไว้เจอกันตอนเย็นทีเดียวเลยนะ" มือบางรีบยกโบกไปมาให้ว่าที่เจ้าบ่าว จนเขาเดินพ้นบานประตูไปแล้ว
เธอก็กลับมาเข้าสู่ความเงียบตามลำพัง กับคำถามมากมายในเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น จากไตรภูมิสารพัดเรื่องราว
ก็อก ก็อก
"ขออนุญาตนะคะ จุ๊บแจงเป็นพยาบาลพิเศษมาเฝ้าคุณณิชานะคะ" ฝ่ายพยาบาลสาวรีบเก็บโต๊ะอาหารและแก้วยา ก่อนจะตรงมาช่วยให้คนบนเตียงเอนตัวนอน
"ณิคงต้องนอนอย่างเดียวทั้งวันแน่ๆ เลยค่ะวันนี้ คุณจุ๊บแจงอยากทำอะไรตามสบายเลยนะคะ" เธอบอกอย่างเกรงใจ
"จุ๊บแจงก็คงไม่มีอะไรทำเหมือนกันค่ะ แต่จะนั่งเฝ้าคุณณิชาไม่ให้คาดสายตาเลยนะคะ"
"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?" มือบางยกขึ้นเกาศรีษะเล็กน้อย
"คุณณิชาต้องนอนพักเยอะๆ นะคะ การนอนสามารถซ่อมแซมร่างกายที่อ่อนแอได้ดี แล้วยิ่งใกล้จะแต่งงานแล้วใช่ไหมคะ จะได้พร้อมผลิตทายาทเร็วๆ "
"ทำไมรู้เยอะจังล่ะคะ" นับว่าแปลกใจที่พยาบาลกล่าวมา
"คุณไตรภูมิแจงข้อมูลทั้งหมดให้คุณหมอฟังแล้วค่ะ" พยาบาลสาวเลยเดินมาช่วยห่มผ้าให้คนบนเตียง เช็คตามเครื่องมืออุปกรณ์แพทย์ให้เรียบร้อย
"อ้อ..."
"แล้วที่สำคัญนะคะ ถ้าคุณณิชาวางแผนจะมีบุตรหลังแต่งงานด้วย ต้องพักเรื่องใช้งานภายในร่างกายผู้หญิงอย่างน้อยสามถึงสี่สัปดาห์นะคะ" พยาบาลสาวยังแนะนำต่อ ส่วนมากก็ต้องช่วยผู้ป่วยบางคนวางแผนเรื่องบุตร เลยถือโอกาสนี้ชวนคุยไปด้วยเลย
"แล้วถ้าระหว่างนั้น..เกิดว่าต้องใช้งานขึ้นมาอีกล่ะคะ?" มันก็ใกล้จะถึงวันวิวาห์ไม่ถึงเดือน เธอกลัวคาดเดาใจไตรภูมิไม่ถูกมากๆ ไม่รู้ว่าจะยอมเห็นใจเธอบ้างหรือเปล่า
"ก็เสี่ยงจะติดเชื้อภายในนะคะ และที่สำคัญถ้าเป็นเยอะถึงขั้นนั้นก็มีผู้หญิงบางรายต้องตัดมดลูกทิ้งก็มี"
"น่ากลัวจัง.." คนบอกอุทานเสียงเบา ถึงจะรีบหลับเปลือกบางลง ให้เองได้กลับมาแข็งแรงไวไวเพื่อไปทำงานต่อ
ครืน~ ครืน~ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ในเวลาบ่าย ปลุกให้คนบนเตียงลืมตาตื่น พบว่าพยาบาลสาวก็รีบมาสนใจเหมือนกัน คงกังวลว่าจะปลุกเธอดีไหม
"เดี๋ยวณิรับสายเองก็ได้ค่ะ"
"ได้ค่ะ เดี๋ยวจุ๊บแจงไปรอหน้าห้องนะคะ ถ้ามีอะไรกดส่งสัญญาณเรียกได้เลยค่ะ"
"ค่ะ" เธอเห็นว่าเป็นเบอร์ของตรีก็เกิดความกังวล กลัวว่าคนปลายทางจะรู้แล้วไหนจะเรื่องงานอีก เผื่อว่าอนุวัฒน์จะฝากเอกสารอะไรมายื่น
"ขออนุญาตนะคะคุณณิชา คือมีคน..." พยาบาลสาวรีบเดินกลับเข้ามาในห้อง แต่ชายหนุ่มอย่างตรีใจร้อนก็รีบเข้ามาเสียก่อน
"ณิเป็นอะไรทำไมไม่บอกตรีล่ะ แล้วนี่ที่บ้านณิรู้หรือยัง?"
"ณิแค่พักผ่อนน้อยไปนิดเดียว แต่วันนี้จะได้กลับบ้านแล้วนะ" เสียงใสรีบเอ่ยตอบ มองกังวลไปที่จุ๊บแจง กลัวว่าถ้าตรีรู้เรื่องสาเหตุการป่วยแล้วจะพาลไปทะเลาะกับไตรภูมิอีก
"ณิหายดีแล้วน่ะเหรอ จะรีบกลับบ้านทำไมไม่นอนพักที่นี่ต่อก่อน" ฝ่ายคนบอกรีบมองไปทางพยาบาลสาวขอความคิดเห็น
"คือคุณหมอแจ้งไว้แล้วค่ะ ถ้าคุณณิชาอยากกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านก็ได้เลยนะคะ เพราะอยู่ที่โรงพยาบาลนานๆ ร่างกายก็ไม่สดชื่นเท่าไหร่ แล้วที่สำคัญแค่อย่าเพิ่งทำงานหนักค่ะ" จุ๊บแจงเลือกจะที่แนะนำ
"ช่วงนี้ณิก็ทำงานหนักไปจริงๆ "
"งั้นจุ๊บแจงขอไปรับเช็คยาช่วงเที่ยงให้คุณณิชานะคะ ถ้ามีอะไรกดสัญญาณเรียกได้เลยค่ะ"
"ขอบคุณมากค่ะ" เสียงหวานบอก ส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ทางตรีนั่งบงตรงเก้าอี้ซะก่อน ขืนเขายังโวยวายและซักถามยาวอย่างนี้ เธอก็กลัวจะหลุดพูดอะไรออกไป
"เราถามณิจริงๆ นะ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับพี่ไตรหรือเปล่า?"
"มะไม่เกี่ยวกับพี่ไตรนะ เขายังเป็นคนพาณิมาหาหมอเองเลย" จู่จู่ตรีก็เอ่ยถามทำให้เธอรีบร้อนรนตอบ กลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้อะไรไปมากกว่านี้ มันยิ่งเป็นเรื่องน่าอายมากๆ สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว
"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี แต่ถ้าวันไหนที่เราเห็นว่าพี่ไตรดูแลณิไม่ได้ ณิมาเลือกเราได้ไหม เราสัญญาว่าจะดูแลณิอย่างดีเลยนะ" ตรียกมือขึ้นมากุมสองมือบาง เขากลับรู้สึกไม่ดีเลยที่เห็นณิชาป่วย นับตั้งแต่เด็กเธอแข็งแรงมาตลอด คงจะมีแค่ตอนนี้ที่ต้องทำงานหนักแทนครอบครัว
"ณิก็ไม่รู้จะบอกตรียังไง แต่ณิกำลังจะแต่งงานแล้วนะ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนคิดว่าตัวเองจะต้องหย่าหรอก...เราอยากเห็นตรีมีความสุขกับคนที่รักตรีจริงๆ นะ"
เสียงหวานเอ่ยอย่างรู้สึกผิดไปหมด อีกฝ่ายช่างแสนดีมากซะจนเธอไม่อยากเห็นเขาต้องเสียใจด้วยซ้ำ ต่อให้ตรีจะไม่ถูกชะตากับพี่ชาย แต่ในสายตาของเธอเขาก็ดีมาตลอด
"แค่เราเห็นณิมีความสุข เราก็พอใจแล้วล่ะ"
"ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆ " มือบางเลยแยกออกจากการกุม
"ณิควรต้องพักผ่อนสินะ เราคิดว่าถ้ากลับบ้านไปแล้วคงไม่ยอมพักเรื่องงานแน่ๆ เลยใช่ไหมล่ะ" ตรีเลยช่วยณิชาเอนตัวลงนอนบนเตียง ถึงจะดึงเอาผ้าห่มมาคลุมร่างอรชรเพื่อให้คนป่วยรับความอบอุ่น
"ตรีจะไม่กลับเหรอ นั่งอยู่อย่างนี้จะเสียเวลาเปล่าๆ นะ"
"วันนี้เราว่างน่ะ ขออ่านหนังสือรอเวลากลับบ้านแล้วกันนะ" เขาเลยทิ้งตัวไปที่โซฟาแทน เพื่อเว้นระยะห่างไม่กดดันแก่คนนอนบนเตียง
"งั้นก็ตามใจ"
.......................
- ผู้เขียน
