น้ำอิงวางรูปนั้นไว้ก่อนจะเดินดูรอบๆห้องหน้าต่างกระจกใส่มองเห็นวิวซุ้มการเวกที่เธอเคยไปพาคุณแม่ของคุณศิลาไปเดินเล่น บ้านหลังนี้ดูสวยงามและอบอุ่นจัง
เหมือนกับว่ารูปภาพทั้งหมดจะมีแค่คุณลุงของเธอและคุณแม่ของคุณศิลาที่ถ่ายที่บ้านหลังนี้ทั้งนั้น ดวงตาหวานคมของน้ำอิงเหลือบไปเห็นรูปของเด็กชายคนหนึ่งที่แม้แต่ตอนถ่ายรูปเขาก็ยังมีสายตาที่ดุดัน หน้าไม่ยิ้ม คิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลาเหมือนกับเขาในตอนนี้จริงๆ
“เดี๋ยวนะ!”น้ำอิงหยิบรูปของศิลาขึ้นมาดูก่อนจะเอากระเป๋าเงินของเธอขึ้นมาแล้วหยิบรูปที่แม่ของเธอให้ไว้ตอนเด็กขึ้นมาดู
“นี่ใครเหรอคะแม่”เด็กสาวถามแม่ของเธอขึ้นทำเอาชายวัยกลางคนยิ้มก่อนจะตอบเด็กสาว
“นี่ลูกชายของลุงเอง”
“ดูเค้าไม่ยิ้มเลยนะคะ เค้าไม่มีความสุขเหรอคะ”ความใสซื่อของเด็กเจ็ดขวบถามทำเอาชาร์นลอสหุบยิ้มทันที
“คงจะใช่ หึๆ”เขาคิดย้อมถึงตอนที่ศิลาอยู่กับคุณย่าถูกอบรมเลี้ยงดูแบบช่วยเหลือตัวเองและไ
