ครืดดดด เสียงโซ่ที่เคลื่อนมาใกล้เรื่อยๆน้ำอิงหลับตาปี๋ไม่อยากรับรู้ว่าสิ่งที่นั่งทับตัวเธออยู่นั่นคืออะไร
“ฉันบอกเธอว่ายังไงน้ำอิง!” หืม!? เสียงคุ้นๆดังขึ้นทำเอาเธอใจแป้วกว่าเจอผีเสียอีก คนที่ทำตาดุใส่เธอตอนที่เธอลืมตามองเขา เขาทิ้งโซ่ที่ถือติดมือมาด้วยลงพื้นก่อนจะจับแขนสองข้างของเธอแบชูมือออกไว้ข้างหัวของเธอ
“คุณศิลารัตน์เข้ามาได้ยังไงค่ะ” เธอคิดว่าวันนี้เธอเองก็ล็อคไว้แน่นหนาเหมือนทุกวันแต่ทำไมเขาเข้ามาได้แถมเธอยังไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูอีก
“ก็มีคนโง่ที่ไหนไม่รู้ทำกุญแจหายที่ใต้ต้นไม้ ฉันเลยเก็บมาใช้” ศิลารัตน์พูดพร้อมชูกุญแจห้องของเธอขึ้น ไม่น่าล่ะเขาถึงไม่เดินตามมาหาเรื่องเธอต่อ โอ้ยอยากจะบ้าตาย!
น้ำอิงคิดเจ็บแค้นในความโง่เง่าไม่รอบคอบของตัวเองที่ทำให้เธอพลาดท่าเสียทีเขาอีกแล้วมันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วจำไม่ได้
“คือฉัน…กลัวผีเลยล็อคไว้แหะๆ” น้ำอิงหาทางแก้ตัว ทั้งที่รู้แก่ใจว่า
