1 เมษายน
วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนของผมหลังจากเหน็ดเหนื่อยจากอะไรมาก็หลายอย่างผมเลยกะว่าจะชวนไอ้ซอลมันไปเที่ยวด้วยซะหน่อย ช่วงนี้มันก็ยุ่งๆ งานมันเหมือนกันแต่ผมก็พอจะเข้าใจมันนะผมเองก็งานเยอะไม่ต่างกันเท่าไหร่
"วากูไปทำงานแล้วนะมึงไม่ต้องรอกินข้าวล่ะ"
"เออๆ รีบไปเหอะเดี๋ยวจะสายเอา"
ผมรีบเตรียมกุญแจรถและเสื้อสูทเดินตามไปส่งมันที่รถทันที ไอ้เหี้ยซอลเดี๋ยวนี้มันชอบขี้ลืมไม่รู้มันจะเป็นโรคอัลไซเมอร์หรือเปล่าก็ไม่รู้เนี่ย - -
"ตั้งใจทำงานล่ะอย่าให้กูรู้ว่าไปส่องใต้กระโปรงสาวออฟฟิศ"
"ปัญญานิ่มว่ะวามาจุ๊บดิ๊"
จ๊วบ!
"อื้อ"
ผมประท้วงในลำคอเบาๆ เมื่อไอ้ซอลบดคลึงจูบจนผมหายใจตามแทบจะไม่ทัน เวลาผ่านไปสันดานเอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยนดูเหมือนจะเรื้อรังหนักกว่าเดิมซะด้วยแบบนี้หมอเก่งแค่ไหนก็รักษามันไม่ได้หรอกเนี่ย
"กูไปแล้วนะอย่าพาผัวน้อยมานอนล่ะ"
"ไอ้เหี้ยซอลมึงแม่ง"ผมง้างมือจะฟาดแล้วแม่งก็ซิ่งอ
