“ข้าลาก่อน… ”
เงือกสาวกล่าว นางทำท่าว่าจะดำดิ่งลงไปใต้น้ำ แต่ด้วยความสงสัยที่ยังคงค้างคาใจทำให้เปลวรีบตะโกน
“เดี๋ยว… อย่าเพิ่งไป… แล้วเจ้าเป็นใคร เอ่อ… ข้าหมายถึงเจ้ามีชื่อไหม แล้วข้าจะได้พบเจ้าอีกไหม”
ความอาลัยอาวรณ์ผุดขึ้นในดวงตาของเปลวอย่างเห็นได้ชัด อย่างน้อยนางก็ควรจะบอกชื่อแม้เพียงแค่เก็บไว้ให้จดจำ
“ข้าชื่อ ‘อาร์ตา’ ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าพันธุ์เงือกที่อาศัยอยู่ใต้เมืองบาดาลซึ่งอยู่ลึกลงไปมาก… ”
เงือกสาวตอบถึงที่มาของนาง
เปลวไม่คิดว่าตัวเองจะมีโอกาสได้มารับรู้และเป็นส่วนหนึ่งของตำนานลี้ลับที่เล่าต่อกันมาหลายชั่วอายุคน
“ถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้วเพราะถ้าขืนชักช้าไปกว่านี้ประตูเมืองจะปิด และข้าจะกลับเข้าเมืองบาดาลไม่ได้ ข้าลาก่อน… ถ้ามีวาสนาต่อกันพวกเราคงได้พบกันอีก… ”
เงือกสาวเงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้า ราวกับว่านางรู้เวลาได้จากการเคลื่อนที่ของดวงจันทร์
“เจ้าสัญญานะว่าจะกลับมาที่นี่อีก
