วันต่อมา...
ณ ร้านอาหาร
เวลา 12.21 น.
น่านฟ้าที่นั่งทำใจอยู่นานว่าเธอจะเริ่มคุยกับฟาร์โรอย่างไรดี วันนี้เธอชวนฟาร์โรออกมากินข้าวเที่ยงด้วยกันหลังจากที่เธอและเขาแยกย้ายกันไปทำงานตั้งแต่เช้า...นัยน์ตาคู่สวยสั่นไหวไปด้วยความประหม่าและกังวล มือเรียววางประสานกันลงที่ตักพร้อมกับบีบเข้าหากันเล็กน้อยอย่างลืมตัว
“รอพี่น่านไหมครับ ขอโทษทีนะพี่ติดประชุมสำคัญอีกแล้ว” น่านฟ้าหันไปมองฟาร์โรที่รีบร้อนเดินมาหาเธอที่โต๊ะอาหารพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่ง ร่างบางระบายยิ้มออกมาน้อย ๆ ก่อนที่เธอจะรู้สึกว่าลำคอของเธอนั้นเริ่มแห้งผากเพราะมันเกิดจากความกังวลใจของเธอเอง
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ฟาร์ น่านรอได้”
“พี่ไม่อยากให้น้องน่านรอพี่แบบนี้บ่อย ๆ ครับ ถ้ามีเวลาพี่ก็อยากมาใช้เวลาอยู่กับน้องน่านให้ได้มากที่สุด”
“แล้วมันต้องเป็นแบบนี้ทุกทีเวลาพี่มีนัดสำคัญกับน้องน่าน ต้องมีงานด่วนประชุมด่วนแทรกตลอด” ฟาร์โรเอ่ยออกไปด้วยรอย
