“ฉันต้องปล่อยเธอไปแล้วจริง ๆ...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนฟังดูเหมือนเสียงกระซิบ นัยน์ตาคู่คมไม่ได้แข็งกร้าวหรือดุดันเหมือนเช่นเคย หากแต่มันกลับเต็มไปด้วยความเศร้าที่เก็บซ่อนเอาไว้ไม่มิด...
น่านฟ้าเม้มริมฝีปากตัวเองเอาไว้แน่นก่อนจะมองใบหน้าของผู้ชายที่เธอรักอีกครั้ง เธอรู้สึกเหมือนว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของเธอและเขาแล้วจริง ๆ เหมือนว่าหลังจากนี้ชีวิตของเธอจะไม่มีผู้ชายที่ชื่อฟลินต์อีกต่อไปแล้ว
“ทำไมต้องเข้ามาในห้องนี้ตอนนี้ด้วย...”
“จริง ๆ นายไม่ควรเข้ามาในนี้เลยนะ ไม่ควรเข้ามาเลย” เสียงหวานที่เจือปนไปด้วยความสั่นเครือถูกเปล่งออกไป ฟลินต์ฝืนยิ้มออกมาน้อย ๆ ก่อนที่เขาจะเอ่ย
“เพราะฉันอยากมาเห็นเธอ อยากเห็นเธอใกล้ ๆ แบบนี้...”
“อยากมองเธอแบบนี้เป็นครั้งสุดท้าย”
“ฟลินต์...” น่านฟ้าเอ่ยเรียกชายหนุ่มได้เพียงแค่นั้นก่อนที่เธอจะเม้มริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่นจนปากเริ
