บทที่ 11 จูบแรก
1572 คำ
แคร่ก !
เสียงลูกบิดประตูคอนโดหรูถูกเปิดออกหลังจากแยกย้ายจากการฉลองที่คลับ หมอเวย์ได้เรียกคนขับรถให้พาทุกคนไปส่งถึงที่พักอย่างปลอดภัย คนรถจึงพาสองสามีภรรยาเข้ามาพักที่ห้องอย่างทุลักทุเลเจ้านายทั้งชายหญิงต่างเมาปลิ้นเพราะฉลองกันหนัก
“คุณเวย์ คุณนาย อึบ! ค่อย ๆ นะครับถึงเตียงแล้ว ไอ้บอลพยุงคุณนายดี ๆ”
“ครับ ลุงเพิ่ม”
“ถอดรองเท้าแล้วห่มผ้าให้คุณ ๆ เค้าซะ ”
“ได้ครับลุง”
เมื่อคนรถทั้งสองคนกลับไปหมอเวย์และใบหม่อนที่เมามายไม่ได้สตินอนด้วยกันบนเตียงในห้องนอนของหมอเวย์ ทั้งคู่หลับใหลเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์สักพักร่างของหมอเวย์ก็พลิกตัวเอาหน้าเข้ามาแนบชิดกับใบหน้าของใบหม่อน จากนั้นก็กอดร่างนุ่มนิ่มที่นอนอยู่ข้างกายร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่งก็หันหน้ามาทางคุณหมอหนุ่ม ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้ชิดแทบจะติดกันทั้งคู่นอนกอดและกันอย่างไม่รู้ตัว
“อืม....”
“เธอหายไปไหนมา ฉันคิดถึงเธอ” เสียงพูดเบา ๆ เพ้อหาใครบางคนที่เขานั้นคิดถึงจับใจ คิดว่ากำลังนอนกอดร่างของเพื่อนสาวผู้ที่จากไปและเป็นรักแรกและรักเดียวของเขา ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้ามาจากนั้นก็จุมพิตไปที่เรียวปากสาวที่อยู่ตรงหน้า
“อ๊ะ!” ทว่าคนที่ถูกขโมยจูบเธอไม่ได้สติจึงเผลอรับจูบอันแสนอ่อนโยน ร่างบางหายใจติดขัดเพราะจากที่จูบเบา ๆ คุณหมอหนุ่มก็เริ่มสอดแทรกลิ้นสากเข้ามาเกาะเกี่ยวลิ้นเล็กของภรรยาสาว
“อืม....” เสียงครางแหบพร่าแทรกออกมาเป็นระยะ เขาบดขยี้ริมฝีปากอันอ่อนนิ่มของเธอราวกับว่าจะกลืนเธอลงไป ครั้งแล้วครั้งเล่าที่สองริมฝีปากนั้นประกบเข้าหากันอย่างดูดดื่ม
“อื้อ สายรุ้ง” จากนั้นคุณหมอหนุ่มก็ฟุบหลับไปบนเนินอกนิ่มของภรรยาสาว และเธอเองก็ผล็อยหลับไปพร้อมกัน
“เวย์ นี่อย่าแกล้งเราสิ เอามานะ”
“เอื้อมถึงก็มาหยิบเอาไปสิ”
“อึบ! นายสูงตั้งร้อยแปดสิบแปดจะถึงได้ไง”
“ฮ่ะ ฮ่ะ”
“เวย์ เราเอื้อมไม่ถึงเอาคืนมานะ”
ภาพชายหนุ่มและหญิงสาวกำลังหยอกล้อเล่นกันในสวนสาธารณะ. ชายหนุ่มที่หยิบสมุดโน้ตของหญิงสาวยืดขึ้นสุดแขน และหญิงสาวที่มีส่วนสูงเพียงช่วงอกพยายามกระโดดเอื้อมเอาสมุดเล่มนั้นมาจากนั้นชายหนุ่มก็ยื่นสมุดคืนให้หญิงสาวที่เขากำลังแกล้งเธอรับสมุดนั้นไว้ และเขาก็เอามือมาขยี้หัวทุยของเธอเบา ๆ ซึ่งชายหนุ่มคนนั้นก็คือหมอเวย์ สายตาของเขาที่มองเธอนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
“เขากลับมาแล้ว เธอได้ยินไหมเขากลับมาแล้ว”
“เขากลับมาแล้ว.....”
สักพักภาพที่เห็นก็จางหายไปกลายเป็นร่างของหญิงสาวคนนั้น ที่ใบหม่อนเห็นก็ยืนอยู่ตรงหน้าใบหน้าของเธอเศร้าหมองดวงตาแดงก่ำร้องไห้ตลอดเวลา เธอเดินเข้ามาหาและพูดกับใบหม่อนเป็นประโยคเดิมซ้ำ ๆ จนทำให้ใบหม่อนตกใจและสะดุ้งตื่นขึ้นในตอนรุ่งสาง
“เฮือออก!”
ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเธอตื่นกลัวเพราะภาพในฝันนั้นน่ากลัวมาก แม้หญิงสาวในฝันจะดูสวยมาก แต่ใบหน้านั้นขาวซีดแววตาดูโศกเศร้า แม้จะเลือนรางแต่เธอจดจำน้ำเสียงและประโยคที่หญิงสาวปริศนาในฝันได้ดี
“กรี๊ดดดดด!”
เมื่อเหลือบไปเห็นร่างที่ยังนอนกอดเธออยู่ใบหม่อนก็ตกใจ ยิ่งกว่าความฝันเพราะเธอมาอยู่ในห้องของหมอเวย์ และเขาเองก็กำลังนอนกอดเธออยู่จากนั้นหมอเวย์ก็งัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องของภรรยา
“เฮ้ย! เธอมานอนที่ห้องนี้ได้ไง”
“ฉันต้องถามคุณมากกว่าว่าเมื่อคืนคุณทำอะไรฉันรึเปล่า” ใบหม่อนสำรวจร่างกายกลับพบว่าสภาพปกติไม่เจ็บหรือมีร่องรอย และพอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเธอคิดว่าเมาและฝันว่ากำลังจูบกับดาราเกาหลีพระเอกในดวงใจ ที่เธอนั้นชื่นชอบแต่ความจริงคนที่เธอจูบคือเขา
“อย่าบอกนะว่า.....” นิ้วเรียวแตะไปที่ปากเธอตกตะลึง รีบวิ่งออกจากเตียงเพราะรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเพราะเธอเองก็จูบเขากลับเช่นกัน
“มันเกิดอะไรขึ้น ฉันทำอะไรลงไป” หมอเวย์ที่จำได้เลือนรางภาพเหตุการณ์ในเมื่อคืนก็ค่อย ๆ ฉายเข้ามาในหัว มือหนายกขึ้นมากุมขมับเขาเองเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเพราะเมาขาดสติ หลังจากที่ไม่เคยล่วงเกินเธอมาตั้งแต่หลังแต่งงานจึงรู้สึกโกรธตัวเอง
ทางด้านใบหม่อน
“บ้าชะมัด!”
ปึก! ปึก!
ใบหม่อนเอาหัวโขกกับหมอนที่เตียงเธอประมวลเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ระหว่างเธอและหมอเวย์ ภายในจิตใจนั้นรู้สึกกระอักกระอ่วน เพราะว่าพลาดเหตุเกิดจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มไม่ยั้งเมื่อคืน โชคดีที่ทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้
“ฮือ ๆ จูบแรกของฉันเสียให้เค้า หมอเวย์จะขยะแขยงชะนีอย่างเราแค่ไหน อี้!”
“เธอเป็นใครกันนะ ทำไมถึงอยู่กับหมอเวย์ได้จู่ ๆ ทำไมรู้สึกอบอุ่นคุ้นเคยกับเขาขนาดนี้ความรู้สึกนี้ เหมือนครั้งแรกที่เจอหมอเลย” มือบางคลำที่หัวใจตัวเองเบา ๆ ใจดวงน้อยเริ่มรู้สึกแปลกประหลาด ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเมื่อเจอหน้าหมอเวย์ครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน ที่เขาเป็นแพทย์เจ้าของไข้และตอนนี้มันก็กลับมาอีกครั้ง
ช่วงสายของวัน
“กินมื้อเช้าสิ เมื่อคืนเธอดื่มจนไม่มีสติ” หมอเวย์ที่ทำอาหารเช้าเขาทำข้าวต้มเผื่อภรรยาและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ฉันไม่ค่อยหิว วันนี้คุณหมอหยุดเหรอคะ มีเวลาทำอาหารเช้าด้วย”
“อื้ม เมาค้างวันนี้ลา”
“กินซะ ยาแก้แฮงค์อยู่ตรงนั้น” แม้จะดูเย็นชาแต่หมอเวย์ก็ใส่ใจเธอเสมอ เขาเตรียมอาหารและยาให้เธอน้อยครั้งมากที่ทั้งคู่จะร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน
“เรื่องเมื่อคืน....เอ่อ” ใบหม่อนที่รู้สึกอึดอัดเธอไม่สบายใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนและเธอก็รู้ดีว่าเขาเมา ไม่ได้ตั้งใจเนื่องจากเธอคิดว่าเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงแบบเธอ
“หืม” มือหนาที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากเขาวางช้อนทันที และหันมามองหน้าของภรรยาที่อยู่ตรงหน้า
“เรื่องที่เรานอนด้วยกันเมื่อคืนฉันไม่รู้ว่าไปนอนที่ห้องนั้นได้ยังไง ฉันไม่เคยอยากจะเข้าไปห้องส่วนตัวของหมอเลยนะคะ”
“หึ! ลุงเพิ่มน่ะสิ” ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มที่มุมปาก เขากลับมากินข้าวต้มอย่างอารมณ์ดีไม่มีท่าทางโกรธหรือไม่พอใจเธอเลยสักนิด
“ต่อไปจะระวังให้มากนะคะ เรื่องเมื่อคืนฉันจะไม่บอกหมอนุชาคุณหมอสบายใจได้เลย”
“เกี่ยวอะไรกับไอ้นุ”
“ก็คุณหมอขโมยจูบฉัน แล้วมันไม่ถูกต้องฉันไม่เต็มใจคุณหมอก็มีคนรักอยู่แล้ว”
“เธอรู้ก็ดีว่าฉันมีคนรักอยู่แล้ว”
“ค่ะ ทราบมาตลอด” ดวงตากลมโตที่ฉายแววสิ้นหวังเหม่อมองไปทางอื่นคิดถึงเรื่องราวในความฝันเมื่อคืน เธอเผลอเอามือมาหยิบปลายผมแล้วม้วนมันด้วยนิ้ววนอยู่แบบนั้น เป็นภาษากายทำให้หมอเวย์ที่มองอยู่ตกใจในท่าทางของเธอ
“ใบหม่อน ๆ” เสียงทุ้มเรียกภรรยาสาวเพราะเธอดูมีท่าทางอิดโรยและเหม่อลอยวันนี้มีอาการที่แปลกไป เพราะท่าทางที่เธอทำเมื่อสักครู่นั้นมันคือท่าทางแบบเดียวกันของคุณหมอสายรุ้งที่เธอชอบทำเป็นประจำ ในเวลาที่ต้องใช้ความคิดเป็นภาพที่ชินตาสำหรับหมอเวย์ทันใดนั้นใบหน้าของคุณหมอสาวก็ฉายแวบเข้ามาในหัว
“ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”
“เธอไม่สบายตรงไหนรึเปล่า โอเคมั๊ย?”
“ยังมึน ๆ อยู่ค่ะ”
“อย่าดื่มอีกเด็ดขาดฉันจะไม่ตามใจเธออีก เห็นว่าเป็นวันสำคัญของเธอหรอกฉันจึงยอม”
“แฮร่ ๆ ฉันหายดีแล้วนะคะหมอ”
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้สิ ฉันจะไม่จ่ายเงินเดือนเธอนะถ้าดื้อกับฉัน”
“โอ๊ะ! ไม่ได้นะคะฉันยังไม่ได้เริ่มงานเลยคุณหมอจะใจร้ายมากเกินไปแล้ว นี่ค่ะกุ้งตัวใหญ่เลยข้าวต้มฝีมือคุณหมออร่อยจัง” ใบหม่อนที่กลัวว่าคุณหมอจะทำตามคำขู่ เพราะเขาให้เงินเดือนเธอทุกเดือนมันมากพอที่เธอนั้นใช้ในชีวิตประจำวันและเหลือเก็บบางส่วน จึงเอาใจสามีด้วยการตักกุ้งในชามเธอให้เขาทั้งคู่กินมื้อเช้าด้วยกันไม่กี่ครั้งในรอบสองปี
“หน้าเงินจริง ๆ”
“ชิ! เดี๋ยวฉันก็จะเริ่มงานแล้วค่ะ ไม่รบกวนคุณหมอแล้ว”
“ก็ดี เสียเงินส่งให้เรียมมาตั้งเยอะตั้งใจทำงานด้วยล่ะ”
“ค่า”
- ผู้เขียน
