ตอนที่ 18
หลังจากความป่าเถื่อนจบสิ้นลง อัญชลิดาก็รีบผละจากร่างสูง เธอหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดคลุมก่อนจะรีบวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ ปิดประตูลงกลอนแน่นหนา ปล่อยให้น้ำตาไหลรินอาบแก้ม เสียงสะอื้นดังแผ่วเบาในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ
เธอทรุดกายลงนั่งกับพื้นอันเย็นเยียบ มองตัวเองในกระจกเงา ภาพสะท้อนนั้นช่างน่าเวทนา ร่างกายบอบช้ำ รอยแดงจ้ำปรากฏเด่นชัด ผิดกับใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา จนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ภาคินัยที่มายืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำก็เคาะประตูเรียกเธอเบาๆ
“น้องอัญ ๆ !!...ออกมาคุยกันหน่อย” เสียงทุ้มแหบพร่าดังลอดผ่านประตูเข้ามา อัญชลิดาที่มัวแต่ยืนร้องไห้อยู่หน้ากระจกก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก เธอรีบปาดน้ำตาและล้างหน้าอย่างลวกๆ ก่อนจะแต่งตัวออกมา
อัญชิดารู้ว่าเธอหนีเขาไปไหนไม่ได้ เมื่อประตูห้องน้ำเปิดออก ภาคินัยเห็นร่างบอบบางในชุดคลุมอาบน้ำ ดวงตากลมโตบวมช้ำ ริมฝีปากบวมเจ่อ เขาก็เริ่มรู้สึกผิด
พ่อเล
