บทที่4.3
1567 คำ
ผ่านไปราวๆ สี่สิบนาทีเขมรดาก็อยู่ในชุดเสื้อแขนกุดสีขาวเอวลอย สวมเสื้อลายสก็อตสีดำขาวทับอีกทีโดยผูกชายเสื้อเป็นโบว์ไว้ตรงช่วงเอว บนตัวเสื้อแขนกุดสกรีนอักษรภาษาอังกฤษคำว่า CUTIE สวมคู่กับกางเกงยีนส์ขาสั้นอวดเรียวขาสวย และรองเท้าหนังส้นสูงสีดำหุ้มข้อ
เขมรดาถูกพาออกมาจากห้องแต่งตัวเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย สตาฟฟ์ที่คอยดูแลพาหล่อนไปนั่งที่โซฟาตรงมุมห้อง เขมรดาส่งยิ้มน้อยๆ ให้อีกฝ่ายเป็นการขอบคุณ
“นั่งรอตรงนี้สักครู่นะคะ ถ้านายแบบพร้อม เราจะเริมถ่ายกันทันที”
“ได้ค่ะ”
เขมรดารับคำสตาฟฟ์คนดังกล่าวจึงเดินออกไปเพื่อไปดูความเรียบร้อยในส่วนฉาก ตรงนั้นเขมรดาเห็นช่างภาพกำลังกดชัตเตอร์คล้ายกำลังลองกล้อง มองอยู่ครู่หนึ่งเขมรดาก็ละสายตาจากตรงนั้น แล้วหันมามองสคริปต์ในมือ แม้จะเข้าใจแล้วแต่เขมรดาก็ยังอ่านทวนอีกรอบเพื่อป้องกันความผิดพลาด
อีกสิบนาทีเขมรดาก็ถูกเรียกซึ่งเป็นเวลาบ่ายสองโมงพอดี
เขมรดาหยุดเท้าก่อนจะเข้าไปในฉากที่เซ็ตเอาไว้ หล่อนยืนอยู่กับสตาฟฟ์คนเดิม ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเบิกกว้างตอนที่เห็นใครคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวหน้าตาดีที่สูงราวๆ ช่วงไหล่ของอีกฝ่าย
‘นี่เราต้องถ่ายแบบกับคุณเคิร์กงั้นเหรอ’
หากรู้ว่าเป็นเขาเขมรดาอาจจะปฏิเสธเพราะหล่อนจำได้ดีว่าก่อนหน้านี้ภัสสรกำชับเอาไว้อย่างไรบ้าง ทว่าตอนนี้หล่อนไม่มีทางเลือก ทุกอย่างเตรียมพร้อมเอาไว้หมดแล้ว และหวังว่าภัสสรจะเข้าใจ เพราะที่หล่อนมาทำงานนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะภัสสร
หล่อนต้องทำงานใช้หนี้เพื่อให้ได้บ้านคืน
ถึงแม้จะคิดเช่นนั้นเขมรดาก็อดกังวลไม่ได้ แต่ถึงกระนั้นหล่อนก็พยายามเก็บความไม่สบายใจเอาไว้ก่อน หล่อนต้องตั้งใจทำงาน แม้จะมีอาการประหม่าอยู่บ้างตอนที่สตาฟฟ์พาเคิร์กมายืนข้างๆ หล่อน พร้อมกับช่างภาพที่ละสายตาจากกล้องในมือแล้วหันมายืนล้อมวงกัน แว่บหนึ่งที่หล่อนกับเขาเผลอสบสายตากัน เคิร์กมองหล่อนด้วยสายตาเรียบเฉย รวมถึงใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็เช่นกัน แต่นั่นกลับทำให้เขมรดายิ่งรู้สึกประหม่า หล่อนต้องพยายามซุกซ่อนอาการเหล่านั้นเอาไว้อย่างสุดกำลัง
“ขออนุญาตแนะนำให้รู้จักกันนะคะ จะได้ทำงานแบบสบายๆ ไม่เกร็งกัน”
สตาฟฟ์คนหนึ่งพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม คนที่ยืนล้อมวงกันต่างพยักหน้าเห็นด้วย เขมรดาก็เช่นกัน ยกเว้นเคิร์กยังคงสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม
“นี่คุณเดวิดเป็นช่างภาพในวันนี้ค่ะ ส่วนนี่คุณเคิร์ก คาร์เตอร์ นักแข่งเอฟวัน ซึ่งทุกคนน่าจะรู้จักกันดีอยู่แล้ว และนี่ก็คุณเอมิลี่ผู้จัดการส่วนตัวของคุณเคิร์ก และสุดท้ายคุณเขมรดา นางแบบของเราในวันนี้ค่ะ”
ทุกคนต่างจับมือทักทายกันพร้อมกล่าวคำว่ายินดีที่ได้รู้จักพร้อมรอยยิ้ม เคิร์กมองเขมรดาตอนที่กำลังจับมือทักทายกับเดวิด จู่ๆ เขาก็รู้สึกหัวร้อนขึ้นมา
“เรียกผมว่าเดฟก็ได้ครับ”
“ค่ะคุณเดฟ ยินดีที่ได้ร่วมงานนะคะ เรียกขิมก็ได้ค่ะ”
เขมรดาส่งยิ้มให้เดวิดตามมารยาท แต่คนที่จ้องมองอย่างเคิร์กกลับมองว่าหล่อนกำลังหว่านเสน่ห์และผู้ชายด้วยกันก็ดูออก เดวิดสนใจเขมรดาและเขาก็ยิ่งหัวร้อนมากขึ้นเมื่อเดวิดไม่ยอมปล่อยมือของหล่อนเสียที
“รู้จักกันแล้วก็เริ่มงานเลยดีไหมครับ”
เคิร์กกล่าวออกมานั่นทำให้เดวิดยอมละมือจากเขมรดาด้วยท่าทางแสนเสียดาย จากนั้นช่างภาพหนุ่มจึงไปยืนประจำที่ของตัวเอง ก่อนหน้านี้เขมรดาเพียงแค่ส่งยิ้มทักทายให้เคิร์กตามมารยาทไม่ได้จับมือทักทายเหมือนที่ทำกับเดวิดเพราะอีกฝ่ายเอาแต่ทำหน้าตึง แต่เขมรดาไม่ได้เก็บมาใส่ใจนัก หล่อนถือว่าที่มาอยู่ตรงนี้ก็เพราะต้องทำงานเท่านั้น
เขมรดาก้าวขาเข้าไปในส่วนของฉากที่เซตเอาไว้ถ่ายรูปตามที่สตาฟฟ์บอก เคิร์กเองก็ก้าวตามเข้ามาด้วย สตาฟฟ์สองคนดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมของทั้งคู่อีกครั้งก่อนจะเดินออกมาจากฉาก ปล่อยให้นายแบบและนางแบบอยู่กันตามลำพัง และรอคอยคำสั่งการโพสท่าต่างๆ จากช่างภาพ
“เดี๋ยวคุณเคิร์กนั่งลงบนเก้าอี้บาร์นะครับ ส่วนขิมก็ยืนข้างๆ วางมือขวาบนบ่าคุณเคิร์กนะครับ มือซ้ายเท้าเอวเอาไว้ ทั้งคู่มองมาที่กล้องนะครับ ค้างท่านี้เอาไว้ก่อน ผมจะเก็บภาพไปเรื่อยๆ พอผมบอกเปลี่ยนท่าแล้วค่อยเปลี่ยนนะครับ”
เขมรดาพยักหน้าน้อยๆ เป็นการรับรู้ เคิร์กเองก็เช่นกัน
“ขออนุญาตนะคะ”
เขมรดาบอกก่อนที่จะวางมือของหล่อนลงบนบ่าแกร่งของเคิร์ก และหล่อนก็ไม่รอให้คนที่เอาแต่ตีหน้าขรึมเอ่ยปากอนุญาตเพราะถือว่าตอนนี้กำลังทำงาน เขาจะอนุญาตหรือไม่หล่อนก็ต้องวางมือลงบ่าของเขาอยู่ดี
“ไม่ยักรู้ว่าคุณเป็นนางแบบด้วย”
เคิร์กพูดขึ้นตอนที่ทั้งคู่กำลังเปลี่ยนท่าทางไปตามที่เดวิดบอก เขมรดารู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่จู่ๆ อีกฝ่ายก็ถามขึ้นมา แต่ถึงกระนั้นหล่อนก็ตอบออกไป โดยที่ทั้งเขาและหล่อนไม่ได้สบสายตากันเพราะต้องโฟกัสสายตาไปที่กล้อง
“ขิมไม่ใช่นางแบบหรอกค่ะ แค่ทำงานตามที่โมเดลลิ่งหาให้”
“งั้นก็แสดงว่าถ้าโมเดลลิ่งป้อนงานอะไรให้คุณก็ต้องรับงานหมดงั้นเหรอ”
เคิร์กยังคงซักถามไปเรื่อยๆ ระหว่างที่ทั้งคู่ต่างโพสท่าให้เดวิดกดชัตเตอร์ เขมรดาไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าอีกฝ่ายจะถามทำไมกัน แต่ถึงกระนั้นหล่อนก็ตอบเขาอย่างรักษามารยาท
“ก็คงจะเป็นแบบนั้นค่ะ”
“แล้วถ้าเป็นงานเป็นเพื่อนกินข้าวคุณรับหรือเปล่า”
เขมรดาไม่ได้คิดเอาเอง นัยน์น้ำเสียงนั้นคล้ายกำลังเย้ยหยัน หล่อนไม่เข้าใจเลยสักนิดทั้งที่หล่อนอยู่เฉยๆ แล้วแท้ๆ ไม่เข้าไปวุ่นวายกับเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมเขาถึงต้องพูดจาคล้ายถากถางกันด้วย
“ก็คงรับค่ะ แล้วแต่โมเดลลิ่งจะเห็นสมควร”
แค่กินข้าวเขมรดามองว่าเป็นงานเอนเตอร์เทนอย่างหนึ่ง หล่อนไม่ได้ติดขัดอะไรเลยหากโมเดลลิ่งต้องการให้รับงานนี้ ส่วนคนอื่นจะคิดอย่างไรก็ช่าง เพราะหล่อนถือว่ามันเป็นงาน แต่ไม่รู้เลยว่าคำตอบที่ออกมาจากเรียวปากสีสวยนั้นทำให้เคิร์กไม่สบอารมณ์นัก
“รับงานเหมือนร้อนเงิน แล้วทำไมถึงปฏิเสธเงินของผมล่ะ”
มาถึงตรงนี้เขมรดาไม่ทราบว่าเขาต้องการอะไรจากหล่อนกันแน่ และตอนนี้หล่อนก็ไม่ต้องการสนทนากับคนใจแคบอย่างเขาอีกแล้ว หล่อนจึงปิดปากเงียบ แต่นั่นกลับทำให้เคิร์กไม่พอใจ
“หรือว่าแสนเหรียญมันน้อยไป”
คำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปทำให้เขมรดารู้สึกหน้าชาอยู่ไม่น้อย สุดท้ายอีกฝ่ายก็ยังคงคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ถูกวางแผนเอาไว้ ทั้งๆ ที่หล่อนไม่ได้มีเอี่ยวหรือรู้อะไรกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ หล่อนต่างหากที่เป็นฝ่ายเสียหาย แต่ที่ไม่รับข้อเสนอของเขาในตอนแรกนั่นก็เพราะไม่อยากให้เขาคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นหล่อนก็มีเอี่ยวด้วย
หล่อนเองก็รู้สึกแย่ไม่น้อยไปกว่าเขาหรอก
“ว่าไงล่ะ หรือว่าที่ผมเสนอให้มันน้อยเกินไป”
เมื่อหล่อนเอาแต่ปิดปากเงียบเคิร์กก็ยิ่งหงุดหงิด แต่คนอย่างเขาไม่มีทางยอมลงให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้หรอก ถึงแม้ว่าเขาจะถูกใจหล่อนอยู่ไม่น้อยก็เถอะ
“ใช่ค่ะ มันน้อยเกินไป ถ้าคุณอยากจ่ายจริงๆ ก็สักล้านเหรียญได้ไหมล่ะคะ”
“มันจะไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ”
“ไม่มากไปหรอกค่ะ ขอตัวนะคะ”
โชคดีที่สตาฟฟ์เข้ามาพาเขมรดาออกไปเพราะต้องไปเปลี่ยนชุดเพื่อถ่ายอีกเซ็ต เขมรดาจึงไม่ต้องฟังคำพูดจาร้ายๆ จากปากของเคิร์กอีก เคิร์กเองก็ถูกสตาฟฟ์พาไปเปลี่ยนชุดเช่นกัน แต่เขาไม่ลืมที่จะมองตามแผ่นหลังของหล่อนด้วยสายตาขุ่น เขมรดาได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนพลางส่ายหน้าน้อยๆ อย่างปลงตก
- ผู้เขียน
