“คะคุณเคิร์กคะ”
เขมรดาเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่น ยอมช้อนสายตาขึ้นมองอย่างวิงวอนแม้จะรู้สึกเขินอายอยู่มาก แต่กลับเห็นแค่เพียงแววตาที่เต็มไปด้วยประกายเจิดจ้าร้อนแรง และความปรารถนาก็เด่นชัดเมื่อเขาพูดขึ้นว่า
“ขิม”
“...”
“ผมขออีกนะ”
เขมรดาไม่ทันได้มีโอกาสเอ่ยปฏิเสธริมฝีปากที่หนากว่าก็ฉกวูบลงมา คำร้องท้วงจึงถูกอีกฝ่ายดูดกลืนไปจนหมดสิ้น เพียงไม่นานสมองของหล่อนก็ขาวโพลน เมื่อเขาบดอัดความร้อนผ่าวเข้าหาความอ่อนนุ่มอย่างดุดัน หากแต่ก็ให้ความรู้สึกหวานซ่าบซ่านไม่น้อย
และความทรมานแสนหวานของทั้งคู่ก็ถูกปลดปล่อยอีกครั้ง
อาหารเช้ากลายเป็นอาหารบ่ายไปในทันทีและเขมรดาก็ต้องอุ่นอาหารที่เตรียมเอาไว้อีกรอบก่อนที่ทั้งคู่จะจัดการอาหารตรงหน้าลงท้อง แม้ว่าห้องอาหารจะเงียบเชียบหากแต่กลับไม่ได้รู้สึกอึดอัด ความรู้สึกที่แจ่มชัดในตอนนี้นั่นก็คือความรู้สึกที่ค่อนข้างจะเคอะเขินของเขมรดา ส่วนเคิร์กนั้นก็ยังมีท่าทางเป็น
