หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง ร่างสูงของนาวินก็หอบหิ้วของเล่นพาเด็กชายตัวน้อยเดินเข้าไปในร้านที่หญิงสาวทำงานอยู่คนที่ยังไม่รู้เลยว่าบุตรชายของตนเองหายไป เพราะว่าเธอง่วนอยู่กับการขายของเธอเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ที่เข้ามาเยือนที่ร้านพร้อมกับบุตรชายด้วยความตกใจ แต่เธอก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมอีก นั่นก็เพราะว่าคนที่ยืนข้างๆ บุตรชาย เขาคือคนที่สร้างความเจ็บปวดให้กับเธอ เธอไม่รู้เลยว่าเขามาเจอกับบุตรชายได้อย่างไร เขาคือคนที่เธอไม่ต้องการให้เจอกับบุตรชายที่สุด แล้วเจ้าตัวเล็กของเธอออกไปจากที่นี่ตอนไหน ทำไมเธอไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย มันช่างเป็นวันที่ซวยจริงๆ เธอไม่น่าจะมาเจออะไรแบบนี้เลย ทอรุ้งจะทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดี เพราะขาก็มีสภาพไม่ต่างจากเธอเลยสักนิด
“แม่คร๊าบบ” เด็กชายตัวน้อยวิ่งเข้ามาหามารดาด้วยรอยยิ้ม และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวไม่ต้องการให้บุตรชายมาเรียกเธอว่าแม่
“นี่ลูกชายของรุ้งเหรอ” นาวินเ
