Chapter 13
หายไป
วันต่อมา
@ สนามบิน
7.00 น.
“แกไปอยู่ที่นู่น ฉันต้องคิดถึงแกมากแน่ๆ เลยพลอย" เปาเปาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อยอิ่ง
“ฉันไม่ได้ไปอยู่ที่อังกฤษถาวรสักหน่อย" พลอยใสกอดรัดแขนเรียวและโอบกอดร่างบางของเปาเปาไว้หลวมๆ
"แกก็อย่าไปคร่ำครวญมากนักเลยนังเปา ให้นังพลอยมันไปอังกฤษน่ะดีแล้ว ขืนมันยังอยู่ที่นี่ คุณวาโยก็คงจะตามมันไม่เลิก คนอะไรวะหวงก้างชะมัด จะรักก็ไม่รักให้สุดใจ กั๊กไว้อยู่นั่นแหละ" เมื่อบิวตี้เอ่ยถึงวาโยทีไร เธอมักจะหงุดหงิดทุกทีที่เขาทำร้ายหัวใจเพื่อนของเธอไม่เลิก
"ก็ฉันคิดถึงยัยพลอยหนิ พอมันจะไปอยู่ที่นู่นจริงๆ ฉันก็อดที่จะใจหายไม่ได้ หรือแกไม่คิดถึงมันนังบิว"
"คิดถึงน่ะมันก็คิดถึงอยู่หรอก แต่ฉันอยากให้ยัยพลอยไปเริ่มต้นใหม่สักที เพราะมันให้เขาทำร้ายหัวใจมากเกินไปแล้ว มากเสียจนฉันคิดว่ามันไม่ใช่คน ถึงได้ยอมเขามากขนาดนั้น" บิวตี้เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง และพูดกระแนะก
