พริมดาวเดินทางมาถึงร้านได้ครู่หนึ่งธันวาก็ตามมาสมทบ ชายหนุ่มไม่แสดงสีหน้าอะไรให้คู่หมั้นสาวสงสัยว่าเขารู้เรื่องระหว่างเธอกับภาคินแล้ว พริมดาวเองกลับเป็นฝ่ายรู้สึกผิดต่อธันวาจนไม่กล้ามองหน้าเขาเต็มสายตา หญิงสาวยิ้มให้เขาแต่ดวงตาซ่อนรอยเศร้าหมองไม่มิด เธออ่อนเพลียจากบทรักหลายรอบของภาคิน แต่พยายามฝืนพาตัวเองเดินทางมาตามนัด
“น้องพริมทานข้าวหรือยังครับ มารอพี่นานไหม”
ธันวาเอ่ยถามเสียงนุ่ม เขามองใบหน้าซีดเซียวของคู่หมั้นด้วยแววตาอาทร คิ้วดกเข้มขมวดนิ่วเล็กน้อยเมื่อมองเห็นรอยจ้ำ สีแดงเล็กๆ ตรงซอกคอ เขารีบยื่นมือไปปัดปอยผมของเธอมาปิดให้ เกรงคนในร้านจะมองเห็น นึกแค้นใจภาคินที่ทำร้ายพริมดาวแบบนี้ อีกฝ่ายจงใจทิ้งรอยไว้บนผิวสวยของเธอให้คนเห็นเข้าใจผิด
“พริมไม่ค่อยหิวค่ะ”
พริมดาวบอกเสียงเนือยๆ พยายามฝืนยิ้ม ไม่ให้คู่หมั้นเห็นพิรุธ เธอทรมานใจกับการต้องปกปิดความลับน่าอดสูนี้ ยอมให้ภาคินมีอำนาจเห
