ทั้งสองเริ่มคุยกันเบา ๆ
หลินแอบเหล่มองมาทางเหยียนชุนทันที เหมือนรู้สึกถึงพลังงานอะไรบางอย่างอยู่ข้างๆเธอ
>“นั่นหน้าเริ่มตึงละนะคะคุณเหยียนชุน”
เธอกระซิบเขาเบาๆ ชุนรีบตอบทันควัน แต่สายตาจ้องเป่าเป้ยกับวินไม่วาง
> “เปล่า~หน้าผมแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอ?”
เสียงเขานิ่งเรียบจนผิดปกติ น่ากล้วกว่าเสียงดังซะอีก
> “อ๋อค่ะ ไม่หึงเลย~”
หลินยิ้มยียวนแล้วเดินเลี่ยงออกมาทันที
ชุนเดินเข้าไปตรงที่เป่าเป้ยยืนอยู่
ขณะที่เธอกำลังรับกระดาษแผนงานจากวิน
แล้วไม่ใช่ยืนห่างแต่เข้าไปแทรกกลาง
> “เป่าเป้ย！ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ”
ชุนหันไปพยักหน้าให้กับวินเบาๆ แต่ไร้รอยยิ้ม ท่านประธานเหนียนชุนเข้าสู่โหมดเย็นชาแล้ว
>“ขอบคุณที่ช่วยงานนะครับ”
น้ำเสียงสุภาพมาก…แต่เย็นระดับน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ🧊 วินชะงักนิดหนึ่ง แล้วหัวเราะกลบเกลื่อน
> “ครับ…ไม่รบกวนแล้วครับ”
>“ตามผมมาเป่าเป้ย！”
>“ค
