ชุนวางมือบนหัวเธอเบาๆ
>“เพราะงั้นไม่ต้องห้ามเขาดื้อหรอก แค่ดื้อแล้วรู้จักรักกลับก็พอแล้ว ไม่ต้องเหมือนใครเลยก็ยังได้”
เป่าเปียวมีทั้งความดื้อ ซน ปากดีแบบแม่ × ความนิ่งแต่จ้องจะเอาชนะเหมือนพ่อ
ความดื้อของเขาไม่ใช่แบบน่ารำคาญ แต่คือการ "แสดงตัวตนแบบรักจริง"
บ้านนี้มีแต่คนเถียงเก่ง…แต่รักกันเก่งกว่านั้นอีก! 🫶
เป่าเป้ยยิ้มทั้งน้ำตา
ลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านหน้าต่าง เปิดม่านให้แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามา
ฤดูของการเริ่มต้นครั้งใหม่...ได้มาถึงแล้ว
----------------------
20 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก
พี่ชายหน้าแดง กับน้องสาวจอมแสบ
เช้าวันจันทร์ที่ฟ้ายังไม่สว่างดีนัก🌜🌞
เสียงรองเท้ากระแทกพื้นอย่างขี้เกียจดังก้องไปทั่วบ้านสองชั้นหลังสีครีม
เป่าเปียวเดินงัวเงียลงมายังชั้นล่าง มือยังขยี้ตาอยู่ข้างหนึ่ง ในขณะที่อีกข้างควานหามือถือที่หล่นใต้หมอนที่โซฟาเมื่อคืน
>“โอ๊ะ...หลินอันอัปสตอรี่แล้ว...”
เสีย
