ผ่านมาสองเดือนเศษ ยาหยีหนีหน้าหลบความผิดบางอย่าง ตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้นที่โรงแรมถูกคนใจร้ายบังคับเธอตกสภาพไม่ยินยอม เธอหอบเอาพาร่างอันชอกช้ำหนีจากอีกฝ่ายตอนเช้ามืด
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ยาหยีหวาดระแวงกลัวผู้ชายคนนั้นจะตามหาเธอเจอ หญิงสาวย้ายห้องเช่าหนีไปเรื่อย ๆ ร่างมีน้ำมีนวลกำลังจัดเก็บข้าวของเสื้อผ้า ตัดสินใจว่าจะกลับไปพักที่บ้านเกิดต่างจังหวัด พ่อแม่เธอคงดีใจมากเห็นลูกสาวกลับไปอยู่กับพวกท่าน
ก๊อก ก๊อก
ยาหยีตกใจรีบเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเข้ากับที่เดิม หญิงสาวสวมเสื้อเสื้อยืดสีขาวโนบราและกางเกงขาสั้นชุดธรรมดา เธอแอบคิดในใจ
‘ใครกันมาหาเธอดึกดื่น หรือว่าโจร?’
เธอก้าวถอยหลังออกห่างประตูกำลังถูกเคาะจากใครก็ไม่รู้จากด้านนอก หันซ้ายหันขวามองหาอาวุธพอที่จะใช้ปกป้องตัว ยาหยีเป็นคนตกงาน ไม่มีเงินหรือทรัพย์สินของมีค่าอะไรให้ปล้นหรอก
“ยาหยี พี่รู้นะว่าหยีอยู่ห้องนี้ กรุณาเปิดประตูให้พี่ พี่อยากคุย
