“ผมเข้าใจแล้วล่ะเรณู”
น้ำเสียงเย็นเยียบของคนที่ออกมาจากที่ซ่อนตัวทำให้เรณูสะดุ้ง มองอย่างตกใจ
“ปราชญ์ฟังเรก่อนนะ”
“พอทีเถอะเร เธอทำให้ฉันทุกข์ใจมาหลายปี เธอเป็นเพื่อนของฉันแท้ๆ แต่กลับทำกับฉันได้เจ็บแสบมาก”
“ปราชญ์”
เรณูได้แต่ร้องเรียก ในขณะที่ชายหนุ่มพาเขมิกาเดินหนีไปขึ้นรถ เธอโทรไปขอโทษเขา แต่ปราชญ์ไม่ยอมให้อภัย สุดท้ายเธอเลยไปขอโทษเขมิกา หญิงสาวยอมใจอ่อนให้อภัย เพราะไม่อยากให้เจ็บแค้นกันไปอีก มีแต่จะทุกข์ใจเสียเปล่าๆ
“เราน่ะใจดีเกินไป”
ปราชญ์พูดกับเขมิกา โยกศีรษะของเธอไปมาขณะนั่งอยู่ด้วยกันในบ้าน
“พี่เรณูมาคุกเข่าอ้อนวอนขนาดนั้นจะให้มิกาใจดำเหรอคะ มิกาไม่ได้ใจแข็งเหมือนพี่ปราชญ์นะ”
เขาน่ะใจแข็ง ก่อนไปต่างประเทศ เข้าใจผิดคิดว่าเธอมีคนอื่นก็ไม่มาถามไถ่ จู่ๆ ก็ทิ้งกันไป เรณูเป็นส่วนหนึ่งน่ะใช่ แต่ถ้าเขาแคร์เธอสักนิด เธอยังน้อยใจเขาเรื่องนี้อยู่เลย
“พี่ดีใจที่เราได้กลับมาคบกันอ
