"ยาย กินข้าวหรือยังจ๊ะ" ชมจันทร์อาบน้ำอาบท่าเสร็จจึงออกมานอนคุยกับยาย
(กินแล้ว เอ็งล่ะลูก) สองทุ่มเธอกับสามีมารอดูละครหลังข่าว
"ชมกินแล้วจ้ะ ตากับยายเหงาไหมจ๊ะชมไม่อยู่บ้าน" เธอคิดถึงสองตายายมาก ถึงอยู่ที่นี่ไม่เหงา แต่ยังคงคิดถึงสองเฒ่าอยู่ดี
(ไม่เหงาลูก ตากับยายอยู่ได้ ตากับยายเอ็งมีทีวีกับวิทยุเป็นเพื่อน เอ็งอย่าห่วงเลยนะ)
"จ้ะยาย" ได้ยินแบบนั้นค่อยสบายใจหน่อย
(เป็นไงบ้าง อยู่ที่นั่นหลายวันแล้วปรับตัวได้หรือยัง)
"ได้แล้วจ้ะ"
(คนที่นั่นใจดีกับเอ็งหรือเปล่าลูก) ห่วงก็แต่ตรงนี้ กลัวหลานสาวเธอไปทำอะไรไม่ถูกไม่ควรจนขัดตาคนในบ้าน
"ใจดีมากจ้ะ แม่บ้านก็ใจดี คนสวนก็ใจดี ลูกน้องผู้การก็ใจดีจ้ะ"
(อืม แบบนั้นดีแล้ว ทำตัวดีๆ เขาจะได้รักเอ็งนานๆ นะลูก)
"แล้วฉันไม่ใจดีเหรอ ไม่เห็นเอ่ยถึงเลย" คร่อมลงไปกระซิบข้างหู นั่งฟังอยู่พักนึงจนได้ยินคำพูดหนึ่งชวนให้น้อยใจ
เอ่ยถึงทุกคนยกเว้นเขา
ชม
