“คนเราก็ต้องทำอะไรผิดพลาดด้วยกันทั้งนั้นแหละพงศ์ คนที่ไม่เคยทำอะไรผิดเลย ก็คือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย” เธอบอกเขาด้วยรอยยิ้ม
“เพราะคำพูดของน้ำทำให้พงศ์สู้”
“ถ้าผิดพลาดก็แค่แก้ไข แก้ไขไม่ได้ก็ปล่อยมันไป เอาไว้เป็นบทเรียนสอนใจว่าจะไม่ทำอีก แก้ไขไม่ได้ก็คือแก้ไขไม่ได้ ปล่อยก็คือปล่อย แต่สิ่งไหนแก้ไขได้ก็คือแก้ไขได้ มีปัญหาก็ต้องแก้ แก้ไม่ได้ก็ปล่อย มันก็มีแค่นี้แหละชีวิต” เธอคิดว่าคนเราไม่รู้จะตายวันตายพรุ่งวันไหน จะมามัวแต่นั่งเศร้าใจเสียใจอยู่ทำไมกัน ชีวิตมันต้องเดินไปข้างหน้า และไม่มีทางย้อนกลับอีกแล้ว
เหมือนสายน้ำที่ไม่มีวันไหลย้อนกลับ
“พงศ์รักน้ำนะ” เขาดึงเธอมากอดรัด ช่วยกันจัดบ้านอย่างมีความสุข เธอลาออกจากงานและไปจดทะเบียนสมรสที่อำเภอกับพงศ์พันธ์
ทั้งสองเริ่มธุรกิจเล็กๆ โดยพงศ์พันธ์นั้นเก่งคอมพิวเตอร์ เขาก็รับซ่อมคอมฯ พิมพ์งาน ในขณะที่หยดน้ำนั้นทำอาหารเก่ง เธอก็ทำอาหารขาย การทำอาหารขาย
