"เบาๆ มึงจะเสียงดังทำไม"
"มึงบอกกูมาว่าคนที่สะกดรอยตามมันตลอดคือมึงใช่ไหม"
"เออ กูเอง!"
แชมป์ไม่ตอบอะไรไปมากกว่านั้นและเลี่ยงจะพูดถึงการติดตามอาร์มครั้งนี้ เวลาผ่านไป เช้าวันต่อมา มหาวิทยาลัยหยุดยาวหลายวัน
"วันนี้ไอ้ยักษ์ไปทำธุระฝากกูดูร้านมึงช่วยทำตัวดีๆ ขี้เกียจเถียง" แชมป์ตวัดหางตามองอาร์มที่กำลังเช็ดโต๊ะ
"แล้วพี่นี่คือจะนั่งเฝ้าอย่างเดียวไม่มาช่วยกัน"
"อย่าบ่น กูเพื่อนเจ้าของร้าน"
"เชอะ!!"
วันนี้ลูกค้าเยอะจนอาร์มไม่ได้พัก แชมป์คอยดูแลเงินตามคำสั่งของยักษ์ กระทั่งร้านปิดสองทุ่มตรง อาร์มคว้ากระเป๋าเตรียมเดินทางกลับเหมือนทุกครั้ง
หมึบ
อื้อออ!
มือหนาเงื้อมปิดปากอาร์มเพื่อลากตัวเข้าไปในซอยเปลี่ยวลึกกลางคืนมืดมิดมีเพียงแสงไฟกิ่งและไม่มีใครเห็นเหตุการณ์
"ปะ ปล่อยนะไอ้บ้า" เสียงชายแหลมดังหลังจากที่สะบัดจนหลุด "เอ้า! พี่เหลือม"
"เออ กูเอง"
"เล่นอะไรของพี่เนี่ยตกใจหมดนึกว่าโจรปล้นว
