“ดูหน่อยสิ ว่าหน้าเละยังจะมีคนเอาอยู่มั้ย”
ฉันหลับตาปี๋ ไม่อยากจินตนาการความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น ฉันที่กำลังรู้สึกหมดหวังก็มีเสียงดังเป็นทางออกอยู่ด้านนอก
“แม่งเอ๊ย ! อีเวร”
ฉันใช้จังหวะที่มันตกใจเสียงหันหน้าไปมองเสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ เข้ามาฉันก็กำดินกำทรายเอาไว้ในมือแล้วปาไปด้านหน้าก่อนจะออกแรงถีบมันที่ไม่ทันตั้งตัวจนล้มลง
“ช่วยด้วย !!” ฉันเค้นเสียงกรีดร้องออกมาจนรู้สึกแสบคอและระบบไปหมด
“เวรเอ๊ย !” มันขยี้ตาที่โดนสาดใส่แต่ก็รีบวิ่งหลบหนีออกไป
ฉันหอบหายใจนิ่งอย่างหมดแรง จนเห็นลุงมานะวิ่งเข้ามาดูหน้าตาตื่น
“คุณหนูเป็นอะไรมั้ยครับ” ฉันส่ายหน้า ร้องไห้โฮออกมา แต่ก็รู้สึกโล่งใจไปด้วย ในหัวคิดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่า ‘รอดแล้ว’ “ไปโรงพยาบาลก่อนนะครับ”
ฉันพยักหน้าอย่างล่องลอย สายตาเห็นวัตถุบางอย่างสว่างวาบพร้อมเสียงร้องดังขึ้น ฉันตะเกียกตะกายเหมือนคนบ้าเข้าไปหาสิ่งนั้น แต่เพราะร่างกายที่
