Gear say…
ผมนั่งทำงานในห้องนอนของตัวเองอย่างเงียบเชียบเพื่อสรุป Project ค่ายอาสาส่งให้อาจารย์ประจำโครงการ นั่งทำนานกว่าที่คิดเนื่องจากพอส่งแบบร่างไปให้เพื่อนซึ่งแบ่งงานกันทำก็พบว่าผมทำงานผิดหลายจุด จนต้องตามกลับมาแก้หลายรอบ
‘เกียร์เป็นอะไรหรือเปล่า นายเหมือนคนไม่มีสติเลยนะ’
นี่คือคำพูดที่เพื่อนบอกกลับมา มันก็จริงสภาพร่างกายของผมเหมือนตุ๊กตากำลังจะถ่านหมดในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !
เสียงเคาะประตูขัดจังหวะ ไม่นานเสียงของแม่บ้านวัยเก๋าซึ่งอยู่คู่บ้านนี้มาตั้งแต่ตัวเองยังไม่เกิดก็เอ่ยเสียงลอดเข้ามา
“สี่ทุ่มแล้วนะคะคุณเกียร์ ออกมาทานอะไรหน่อยเถอะค่ะ”
ผมย่นคิ้วใช้มือขยับกรอบแว่นลงเล็กน้อยเพื่อขยี้ตาสักครู่ เนื่องจากผลของการจ้องจอคอมฯ เป็นเวลานาน
เพิ่งจะสี่ทุ่มเองเหรอ...ทำไมเวลาถึงเดินช้าแบบนี้กัน ที่เขาบอกเวลาที่ยากลำบากมักจะเดินช้า เวลาที่มีความสุขมักจะเดินเร็วคงจะจริง
ผมจัด
