อารัมภาบท
1052 คำ
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าดังตามจังหวะก้าวเดินช้า ๆ ในขณะที่สายตาก็กวาดมองไปรอบตัว บรรยากาศรอบตัวที่มีเพียงความมืด สถานที่ไม่คุ้นตาพาให้เกิดความกลัวขึ้นภายในใจ อยากจะส่งเสียงร้องเรียกหาคนช่วยแต่เวลานี้มันกลับหนักอึ้งราวกับมีอะไรมาถ่วงเอาไว้ มันหนักอึ้งจนขยับปากพูดไม่ได้...
‘โป๊ยเซียน โป๊ยเซียน มาทำอะไรที่นี่...ลูกสาวแม่’
น้ำเสียงเย็น ๆ ของผู้หญิงลอยมาตามลมแว่วเข้ามาในโสตประสาท สองเท้าขยับพาตัวเองหมุนตัวหันไปมองด้านหลังของตัวเอง พยายามโฟกัสสายตากับหญิงสาวตรงหน้าที่เห็นเพียงครึ่งใบหน้าลงมา ถึงแม้จะเห็นเพียงเท่านั้นเธอยังสามารถรับรู้ได้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ...แม่
‘มาหาแม่สิ ไปอยู่กับแม่สิ’
เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งพร้อมมือที่ยื่นมาตรงหน้า ผิวขาวซีดบ่งบอกได้ว่ามือนั้นไม่ใช่คนเพราะแม่ของเธอจากไปหลายสิบปีแล้ว ความคิดถึงทำให้มือของตัวเองค่อย ๆ ยื่นไปแต่ยังไม่ทันจะสัมผัสกับมืออีกฝ่ายก็รู้สึกถึงบางสิ่งทีกดลงบนแขนของตัวเองหนัก ๆ และเสียงตะโกนดังลั่นของใครบางคน ทั้งหมดนั้นราวกับเป็นการเรียกและปลุกให้กลับมาอยู่ในโลกของความจริง
‘อย่ายุ่งกับลูกกู!’
พรึ่บ!
“เฮือก!”
ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจหันหน้ามองไปทางนาฬิกาที่อยู่บนผนังห้องบอกเวลา 06.01 น. ฝ่ามือเล็กขึ้นสัมผัสต้นคอและกลางอกรับรู้ได้ถึงความว่างเปล่า ทำให้ต้องรีบหันมองไปรอบตัวเพื่อหาบางสิ่งที่หลุดขาดออกไปและในที่สุดของเจอกับของสิ่งนั้นมันตกลงอยู่บนพื้นกลางห้อง
‘สร้อยทองคำขาวซึ่งมีจี้ห้อยอยู่ซึ่งในนั้นมีเถ้ากระดูกและฟันของแม่ผู้ล่วงลับ’
คำถามแรกที่เกิดขึ้นมาในเวลานี้...มันไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไง?
2 ชั่วโมงต่อมา
“สร้อยขาดอะพ่อ”
สร้อยที่ถูกพูดถึงนั้นวางลงบนโต๊ะอาหารพร้อมกับตัวเองที่นั่งลงยังเก้าอี้ข้างกัน พ่อละสายตาจากหนังสือพิมพ์มองไปยังสร้อยที่วางอยู่ ระหว่างนั้นอาหารเช้าของตัวเองก็ถูกจัดเสิร์ฟลงตรงหน้า
ฉันชำเลืองสายตามองไปทางผู้ชายที่นั่งอยู่เป็นระยะ ซึ่งอีกฝ่ายก็ลอบมองมาด้วยเช่นกัน เรา 2 คนพ่อลูกมองกันอยู่เช่นนั้นเป็นนาทีจนในที่สุดพ่อก็เป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้นมาก่อน
“มีอะไรจะเล่าใช่มั้ย พูดมาเลย” เปิดหัวมาแบบนี้ก็เข้าทางเลย...
“ฝันเห็นแม่ แต่แม่มีสองคนหรือพ่อมีเมียใหม่?” สายตาที่มองไปนั้นเต็มไปด้วยการจับผิด ในฐานะที่มีพ่อเป็น ‘สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร’ ที่ดูแลเขตนี้มาหลายสมัยและตระกูลทางพ่อล้วนแต่เป็นนักการเมืองทั้งสิ้น
ระดับ ส.ส. เดชาวัต อัศวภัชรกุล ในวัย 50 ปีที่ยังดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า ที่ผ่านมามีผู้หญิงมากมายพยายามเข้าหาพ่อทั้งเด็กสาวอายุเท่าลูกตัวเอง ผู้หญิงแม่หม้ายหรือสาวโสดก็ต่างพยายามเข้ามาไม่ขาดสาย
ในฐานะพ่อหม้ายฉันไม่ได้สนใจเรื่องส่วนตัวของเขาว่าจะมีสัมพันธ์ชั่วครั้งชั่วคราวกับใคร เพียงแค่ไม่ยินดีรับใครเข้ามาเป็นแม่เลี้ยงทั้งสิ้นและพ่อก็รู้เรื่องนี้ดี
“ไม่มี ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก” พ่อปฏิเสธอย่างไม่เต็มเสียงเท่าไรนัก แค่ฟังเท่านี้ก็รู้แล้วว่าต้องมีอะไรแน่นอน
“มีเหรอ” สองมือวางค้ำลงกับโต๊ะยันตัวลุกขึ้นยืน ยื่นหน้าเข้าไปหาพ่อจ้องอีกฝ่ายอย่างจับผิด
ใช่แน่ ๆ มีแน่ ๆ ...
“ไม่มี...” พ่อยังคงปฏิเสธ ฉันไม่เชื่อที่พ่อพูดสักนิด
“อย่าให้รู้นะ มีเรื่องแน่” สายตาของเรา 2 คนพ่อลูกจ้องมองกันและกัน อย่าให้รู้เชียวมีเรื่องแน่
“ไม่ให้รู้แน่นอน แล้วถ้ามีจริงจะทำอะไรพ่อ ฟ้องแม่เหรอ”
“อย่าทำเสียงแข็งใส่ลูกนะ โป๊ยไม่โอเค”
พรึ่บ!
พูดจบก็ทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเองตามเดิม หยิบแก้วน้ำขึ้นจิบสายตากลับมามองที่สร้อยของตัวเองบนโต๊ะอีกครั้ง
“เพ็ญให้คนเอาสร้อยไปทำให้โป๊ยหน่อยนะ” พ่อหันไปพูดกับ ‘น้าเพ็ญ’ ซึ่งเป็นทั้งแม่บ้านที่จะคอยดูแลเรื่องอาหารและเป็นพี่เลี้ยงที่ทำหน้าที่ดูแลฉันมาตั้งแต่วันที่แม่จากไป คนถูกสั่งเดินเข้ามาหยิบเอาสร้อยนั้นไปเพื่อเตรียมนำไปจัดการต่อ
“ขาดคาคอเลยเหรอหนูโป๊ย” น้าเพ็ญถามด้วยความสงสัย น้ำเสียงที่รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
“ใช่น้าเพ็ญ สงสัยนอนดิ้นแรงไปหน่อย” ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่ยอมเล่าเรื่องความฝันของตัวเองให้คนรอบตัวได้รับรู้ เลือกที่จะพูดแค่กับพ่อแล้วไม่ลงรายละเอียดมากมาย
“ถ้าฝันถึงอะไรไม่ดีต้องบอกกันนะหนูโป๊ย สร้อยขาดคาคอร้ายแรงจัง” น้าเพ็ญพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไป ฉันมองตามหลังจนลับสายตาแล้วหันกลับมาทำให้เจอกับพ่อที่กำลังมองอยู่ทำเอาสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ตกใจหมดเลย!” แค่ฝันแปลก ๆ เมื่อคืนก็พาให้ใจไม่สงบแล้วยังจะมาเจอคำพูดของน้าเพ็ญที่ชวนคิดอีก แล้วไหนจะพ่ออีก!
“ฝันถึงแม่ว่ายังไงบ้าง”
“จะเอาไปซื้อหวยเหรอ” เผื่อจะได้ซื้อตามกับเขาด้วยอีกคน
“ชีวิตติดตลกอีกแล้วนะโป๊ย...อายุแม่เท่าไรนะตอนตาย”
“วันเดือนปีที่ตายด้วยมั้ย แต่ฝันว่ามีสองคนนะต้องคูณสองหรือเปล่า”
เรา 2 คนพ่อลูกขยับเก้าอี้เข้าใกล้กัน เสียงซุบซิบที่มีเพียงแค่กันและกันเท่านั้นที่ได้ยิน ความฝันของฉันถูกบอกเล่าในขณะที่พ่อก็เริ่มรื้อฟื้นตัวเลขที่เกี่ยวข้องกับแม่ไปด้วย
จากความฝันบอกเหตุสู่การตีหวย...
- ผู้เขียน
